2019-04-29
Hadden we afgelopen jaar lovende woorden over voor de fraai vormgegeven EP R van het Nederlandse trio RUV, dan hebben de heren er dit jaar voor de opvolger nog eens een schepje bovenop gedaan. De wederom getekende albumcover van Tjeerd Derkink is een verademing om naar te kijken. Zagen we op R een wolf in een groene worker tegen een grijze achtergrond, komen we deze wolf nu tegen op een donker trapje, naar iets wat op een bar lijkt. Alsof John Lennon staat te hangen bij de Cavern Club. Ook de binnenhoes is fraai vormgegeven. Het stuk vinyl is in dezelfde stijl als de EP, maar dan in de paarse kleurstelling van de cover. Tot zover de eerste pluspunten voor U. In tegenstelling tot de EP is U met tien tracks een volwaardig album. De drie hongerige wolven uit het oosten van Nederland gaan door waar ze op R zijn gebleven. Harde, donkere spierballenrock met een basis bij `60’s bluesrock, met een flinke dosis grunge. Overall klinken de tracks nog rijker dan eerder het geval was en over variatie valt ook al niet te klagen. Op opener ‘Submarine’ horen we net als op zijn voorganger een grungetrack waarbij de zang de kant van een frisse Kurt Cobain op gaat. Het drietal neemt op zo goed als elke track niet alleen de ruimte om de teksten aan te kleden, maar ook wanneer de teksten achterwege blijven, wordt de ruimte genomen om de bas, drums en gitaar te laten excelleren. Het ene moment ligt het tempo slepend laag, het andere moment horen we opzwepende, groovende rock, zoals op het sterke ‘Ouroboros’. Op kant A is het echter ‘Echoes’ dat de show steelt. Ingetogen opent de track, waarna galmende gitaarriffs en een pompende baslijn de sterke (grunge)zang van Jeroen Nielen verwelkomen. Door het pompende baslijntje en het sterke refrein blijft ‘Echoes’ door je hoofd cirkelen. Het lome ‘Brother’ sluit kant A af, waarna kant B opent met tweede hoogtepunt ‘Yoko’. Het trio vat hierop het beeld dat een flink aantal muziekliefhebbers heeft van de ‘vernietigende’ invloed van Yoko Ono. Zou iemand Paul McCartney al op de track hebben gewezen? Buiten de tekst is de sterk naar Queens Of The Stone Age neigende rocker er een die je door de ruimte laat stuiteren. ‘Satellite’, het hardste nummer van de plaat, volgt en laat een alles verschroeiende indruk achter. Net als afsluiter ‘Strange’ waarop het drietal nog maar eens laat horen alles uit hun instrumentarium te kunnen trekken om de luisteraar omver te blazen. Geen wonder dat de band in juni in het voorprogramma van Triggerfinger staat.
RUV zet met U een overtuigende stap. Wanneer de drums van Ruud Gielen donderen als die van John Bonham, de gitaren van Jim Zwinselman janken en scheuren als in de beste `60s bluesrocktraditie en Nielen`s baslijnen hypnotiserend en groovend zijn weg blijven zoeken, moet het een kwestie van tijd zijn voordat RUV rock minnend Nederland aan de voeten heeft. Op naar V!
Henry Jamison - Gloria DuplexDe term singer-songwriter zegt eigenlijk heel weinig als het in de context...
Bert Hadders & Joost Dijkema - Kokeleko Amper een jaar na het afscheid van zijn succesvolle formatie De Nozems...