2019-08-01
Zet zonder te kijken deze plaat op van Amund Maarud en je waant je meteen in Kentucky, waar je tijdens je roadtrip in de Verenigde Staten, na vele kilometers rijden bent aanbeland bij een smoezelige kroeg, waar de locals getooid met cowboyhoed en een flesje Budweiser in de hand komen luisteren naar het plaatselijke bandje. Het contrast met de werkelijkheid kan niet veel groter zijn als je er achter komt dat deze muziek afkomstig is van een Noorse muzikant, die opgegroeid is in het binnenland van Noorwegen, niet ver van de hoofdstad Oslo. De late dertiger Maarud is in Noorwegen een grote naam, waar hij voor zijn laatste drie releases genomineerd is voor de Noorse Grammy Awards in de categorie rock en blues. Met dit album Perfect Stranger slaat hij nu een nieuwe weg in door de samenwerking met de vermaarde bluegrassband Lucky Lips. Al jaren hadden ze de wens om een keer samen muziek op te nemen en die droom is nu in vervulling gegaan. Verschillende nummers van dit album zijn mede geschreven door de Nashville producer Jace Everett. Zo wilden ze het beste van twee werelden combineren in het country- en bluesgenre.
Is die missie geslaagd? Ze bundelen in elk geval hun krachten, zoals de samenzang met zangeres Malin Pettersen in opener ‘Change Of Heart’ en het meeslepende bluesnummer ‘Daydream’, waarin ook subtiel de banjo aanwezig is. In titeltrack ‘Perfect Stranger’ is die magie niet aanwezig en kabbelt het nummer maar wat door. Het oubollige ‘Indian Butterfly’ met teksten als, “Let your colours shine” is weer wat meer bluegrass, waar je gemakkelijk een quickstepje op kunt dansen. ‘My Guitar’ is dan wat meer een bluesrocknummer, net als het lekker in het gehoor liggende ‘Translate My Instructions’. Het rustige bluesnummer ‘Going Home’, wat ook weer samen gezongen wordt, zou het goed doen bij een knisperend kampvuurtje. En ook hier hoor je weer die banjo op de achtergrond.
Als afsluiter van het album hebben ze gekozen voor het jolige ‘Carry Me’. Yeee Haaa! Een uptempo buegrassnummer. Maar hé, wacht eens even, hij is nog niet afgelopen na tweeënhalve minuut, als je dat soms denkt. Nee, Amund wil nog even laten horen dat ie wel echt een bluesgitarist is en speelt nog een riedeltje op zijn elektrische bluesgitaar met veel galm.
Deze samenwerking bevat af en toe een mooie blend van stijlen met regelmatig uitschieters naar hun eigen genre. Daardoor wordt het wel een afwisselend geluid. Maar om nou te zeggen dat het beste van twee werelden gecombineerd worden, gaat te ver.
Kim Myhr - Pressing Clouds Passing CrowdsIn 2016 kreeg de Noorse componist Kim Myhr een commissie om de muziek te...
The World Of Dust - Samsara Dat de luisteraar na het meermaals beluisteren van Samsara achterblijft met...