2019-08-09
De mooiste omschrijving die er de afgelopen tijd te lezen viel was toch wel ”een groezelige geluidsexplosie” toen geprobeerd werd om de muzikale verrichtingen van Boogie Beasts te omschrijven. Waren de verwachtingen rondom het debuut van ruim drie jaren geleden al gespannen, naar de opvolger werd al helemaal reikhalzend uitgekeken, vooral ook omdat de live-optredens van dit vierkoppig bluesmonster uit Luik en Belgisch-Limburg ijzersterk bleken. De vele optredens hebben de band goed gedaan en dat is dan ook duidelijk te horen op de laatste activiteiten in de studio, die tot een nieuw album hebben geleid. De opvolger heet Deep en bevat tien eigen nummers die weliswaar in de lijn van het debuut liggen, er is duidelijk een eigen stijl ontstaan, maar stuk voor stuk toch allemaal net nog even iets meer pit bevatten. Er is progressie geboekt, speeltechnisch gezien zelfs grote stappen, en het zelfgeschreven materiaal steekt ook nog eens dondersgoed in elkaar. Gebleven zijn de scherpe randjes die ook op ‘Come And Get Me’ te horen waren. Werden er toen veelvuldig de invloeden van John Lee Hooker, Little Walter en The Black Keys genoemd, de laatstgenoemde kunnen we inmiddels van het lijstje halen. Boogie Beasts gaat namelijk verder waar The Black Keys al sinds enige tijd is afgehaakt. Bij dit tweetal is het bluesgeluid steeds minder prominent aanwezig, maar bij Boogie Beasts is daar vooralsnog geen sprake van, hoewel er daarnaast nog veel klanken uit diverse andere rootsverwante genres voorbijkomen. De Chicago-blues en de opzwepende vuige Fat Possum-sound van blueskanonnen als Burnside, Kimbrough en T-Model Ford klinken hier in elk geval nog lekker door in het door Rodrigo Fuentealba Palavicino en Micha Volders geproduceerde album.
De werkwijze die Boogie Beasts hanteerde zal weinig hebben verschild met bovengenoemde namen. Dikwijls werd alles ingespeeld terwijl de recorders meedraaiden. Alles hartstikke analoog en ook nog eens in één take opgenomen. ‘I Don’t Know Why’ is daar zo’n prachtig staaltje van en ook ‘Trouble’ zal weinig studiohuur hebben gekost. Beide tracks laten een zeer authentiek geluid horen. Het bezwerende Franstalige gezang in het met voodooritmes vergeven ‘Gonna Be Your Man’ springt er eveneens uit. Maar liefst zes minuten angstaanjagende New Orleans-klanken met een psychedelisch, of beter gezegd psychopathisch, gitaarduel van Mathias Dalle en Jan Jaspers gaan niet bepaald voorbij zonder koude rillingen te veroorzaken.
Door de Duivel bezeten moeten er in die studio krachten vrij zijn gekomen die de heren in een bepaalde trance hebben doen geraken. Neem nu die soortgelijke lyrische harmonicageluiden van Fabin Bennardo, zoals die voor het laatst gehoord zijn bij de albums waar Lester Butler nog hoog van de toren blies op zijn bluesharp. Nieuw is het allemaal niet maar er zit dus ook geen houdbaarheidsdatum op. Dit is van alle tijden en met deze tweede, zeer geslaagde verzameling eigengemaakte tracks kunnen de Boogie Beasts nog heel lang mee.
Ripoff Raskolnikov Band - Small WorldWaarom de Ripoff Raskolnikov Band hier nog niet eerder op de radar...
Kim Myhr - Pressing Clouds Passing Crowds In 2016 kreeg de Noorse componist Kim Myhr een commissie om de muziek te...