Wat vooral opvalt is de souplesse en de energie waarmee de bluesmuziek gespeeld wordt. De nummers worden allemaal met een gemak gespeeld alsof de liedjes live ten gehore worden gebracht. Er is slide gitaar, er is een mondharmonica en er zijn lekker stampende rock ’n rollritmes. Bij Black Cat Biscuit komt het allemaal het grootse gemak samen. Als rode draad loopt een losse interpretatie van de jazz. De basis van alle nummers is een kalm drum- en basritme waar de muziek weer naar terugkeert.
Op ‘Ain’t Got Nobody To Come Home’ komt dat bijvoorbeeld mooi tot haar recht. Het nummer begint met een stevige Chicago opening om vervolgens met een iets meer jazzy, doch erg bluesvol ritme door te gaan. De eerste minuut is ingeruimd voor een sfeervol stukje gitaar. Met zang en mondharmonica ontstaat vervolgens een heerlijk liedje. Ondanks het relaxte gevoel klinkt de mondharmonica solo vurig.
Deze aangename sfeer weet Black Cat Biscuit overal te creëren. De zanger heeft geen bijzondere stem. Alleen in de langzamere ritmes, zoals bij ‘So Sad And Lonely’, zet hij een Tom Waits interpretatie in die erg goed klinkt. De cd lijdt er echter verder helemaal niet onder. Integendeel. De zang gaat heel goed samen met het spontane karakter van That’s How The Cookie Crumbles. Met dit gevoel lijkt het ook volstrekt logisch dat deze heren de Blues Challenge winnen, want ook op een podium moet dit erg leuk zijn.
Tobias Bader - Rise And FallZelden zal een muzikant zo lang hebben gewacht met het uitbrengen van een...
Junkie and the Halo - Seasons Junkie And The Halo is een vijfkoppige band uit Zuid-Holland. De muziek is...