Op het eerder dit jaar verschenen Family Picnic horen we hem namelijk weer op de zijn zo bekende zwartgallige wijze. Na eerst de luisteraar op het verkeerde been te hebben gezet met de vreemde instrumentale opener ‘Hoodoo’, volgt een even zo merkwaardige wals, waarin Johnny stoeit met distortion en andere gruizige tonen die je uit een elektrische gitaar kunt toveren. ”I was never the man of your dreams” klinkt het vals, maar zeer gemeend gezongen. In het donkere ‘Vicksburg’ lijkt het zelfs of Tom Waits tijdens het opnemen de studio is komen binnensluipen. De Amerikaanse Burgeroorlog wordt hier op wel heel bijzondere wijze beschreven. Angstaanjagend is het, zonder enige remming. Het is typerend voor Dowd waarvan je je nauwelijks kunt voorstellen dat hij inmiddels de zeventig jaar is gepasseerd. Met puntig gitaarwerk en elektronische beats rapt hij zich door ‘Shameless’ en begeeft hij zich tijdens ‘Walking The Floor’ in een vreemde duistere wereld. Met vocale hulp van Kim Sherwood-Caso en ondersteund door Michael Edmondson op gitaar en xylorimba, een bijzonder slaginstrument, neemt Dowd de luisteraar mee in normale, alledaagse gebeurtenissen zoals een familie-picknick, maar is niets zoals het lijkt dat het is. Vrijwel alles ontaardt in een surrealistische toestand en lijkt genialiteit en waanzin heel nauw met elkaar verwant. Hartstochtelijk gezongen is de lieve ode aan gospelzanger Thomas Dorsey door Dowd die, hoe tegenstrijdig ook, zich altijd voornamelijk met Duivelse muziek heeft ingelaten. Ondanks de goede bedoelingen klinkt ‘Let’s Have A Party’ weliswaar uitnodigend, maar wij slaan deze uitnodiging liever af en genieten op afstand van de muzikale capriolen van deze bijzondere veteraan op deze zeer interessante Family Picnic.
Atomic - Pet VariationsScandinavië heeft niets te klagen over de huidige jazzscene. Sterker nog: het...
Ketil Bjornstad - Hun Som Kjenner Tristheten Ved Ting De Noorse Ketil Bjørnstad staat al vijftig jaar lang bekend als een begaafd...