2019-06-23
Soms lijken artiesten op elkaar, maar het is beangstigend hoeveel Stella Donnely op Lilly Allen lijkt, tot aan het Engelse Cockney accent toe. Dat is opmerkelijk als je je realiseert dat Donnely uit Australië komt. Daar begon zij haar muzikale carrière in een rockband, waar ze voornamelijk covers speelde. Na haar middelbare school, studeerde ze contemporary- en jazzmuziek bij de West Australian Academy of Performing Arts. Daarvan is op haar debuut niets te merken: Beware of the Dogs is vooral indie-rock, zoals we dit kennen van Courtney Bartnett en dat zelfs teruggrijpt naar het werk van Liz Phair uit de jaren '90.Het album gaat voornamelijk over haar indruk die verschillende mannen hebben achtergelaten in haar leven, en dan met name over hoe zij zich misdragen hebben. Haar teksten zijn ruw, open en bezitten een wrang gevoel voor humor. Zo opent het album met ‘Old Man’, waarin zij iemand heel duidelijk maakt dat hij niet nog eens gaat flikken wat hij haar heeft aangedaan (“If you touch her again, I’ll tell your wife and your kids, about that time”). Ze bezingt haar ervaringen op het podium op ‘Tricks’, waar zij veelal optrad voor zakenlui en bedrijfsfeestjes. (“You only like me when I do my tricks for you”, You said I’d look much better if I dropped the attitude”).
Het sterkst is Donnely op intieme nummers, zoals ‘Boys Will Be Boys’, een nummer over verkrachting van een vriendin (“You invaded her magnificence, put your hand over her mouth”). Hierin geeft zij duidelijk haar mening over hoe er gesproken wordt over dit misbruik in haar omgeving (“Boys will be boys/Deaf to the word no”). Ook afsluiter ‘Face It’, waarin zij een voorbije liefde bezingt en hoe ze daar mee worstelt, is sterk (“I don’t think I will ever forget, but it will get easier/To watch you from the furthest city in the world”).
Helaas is het dan ook gedaan met de hoogtepunten. Hoe leuk het ook is om je neus op te halen in ‘Allergies’, het album is muzikaal vaak te kinderlijk eenvoudig. Daarnaast geeft het gebruik van het woord fuck of het openlijk zingen over masturbatie geen schokeffect meer. Het lijkt er veel op dat Donnely het hier zo nu en dan van moet hebben om de aandacht vast te houden. (Op ‘Mosquito’ en ‘I Owe Me’ bijvoorbeeld). Ook het titelnummer ‘Beware of the Dogs’, waarin zij ons lijkt te willen waarschuwen voor de zogenoemde beleidsmakers (“All the painted little gnomes/smiling in a line/trying to get your vote”), slaat niet aan.
Het is Donnely niet gelukt om met haar debuut te imponeren. Ook al staan er een aantal sterke nummers op dit album, het is niet voldoende om uit te kijken naar een vervolg. Dat is jammer; de empathie die zij verdient vervaagt naarmate het album vordert. Ook bij meerdere beluisteringen besef je je dat het album er niet beter op wordt.
Phil Vincent - HypocriteAls er iemand in de hardrock/metalwereld een hard werkende man is, dan is dat...
Chris Cohen - Chris Cohen De serieus kijkende man op de voorkant van het album is Chris Cohen , een...