2019-06-04
Als er iemand in de hardrock/metalwereld een hard werkende man is, dan is dat Phil Vincent wel. In 1997 bracht hij Rising uit. Een verzameling aan liedjes met de intentie om deze naar bands als Scorpions, Ozzy Osbourne of zelfs Madonna te sturen. Een reactie van voorgaande artiesten bleef echter uit, maar dat weerhield hem er niet van om er zelf mee aan de haal te gaan. Dit kreeg dus vorm in zijn eerste echte soloplaat Rising. Phil is een self-made man, een melodische rock multi-instrumenatlist en laat zich er niet van weerhouden of zijn muziek ergens in de top40 belandt of niet. Sterker nog, Hypocrite is zijn 21ste(!) soloplaat, los van al het materiaal dat hij daarnaast nog uitgebracht heeft met formaties als Tragik, Circular Logik, D’Ercole, Legion en meest recentelijk Cranston. Waar haalt hij de tijd vandaan, maar nog meer: waar haalt hij de inspiratie vandaan om zoveel materiaal uit te brengen?Phil Vincent combineert een moderne productie met classic heavy rock en melodische liedjes in de stijl van Journey, Winger, Boston, maar bijvoorbeeld ook The Beatles. Op deze plaat doet hij wederom alles zelf, met uitzondering van her en der wat gitaarsolo’s van gitaristen Peter Cox en Vince O’Regan. Alles bij elkaar opgeteld levert het ook nu weer een vermakelijk melodisch hardrockalbum op, waarbij Phil het niet vreest om zo en nu dan eens wat anders te doen, zonder eerder genoemde invloeden te verloochenen.
Zo opent het album met ‘Broken’ met vlammende gitaren over donderende drums, waarbij het zelfs iets weg heeft van thrash metal in de lijn van Judas Priest. Maar pin je daar echter niet aan vast, want dit is dan ook meteen de stevigste track van de plaat. ‘Back In The Day’ haalt het gas er flink van af en is met zijn zeven minuut zelfs wat aan de lange kant. Je hoort heel goed dat hij zijn beste beentje voort zet, maar zo her en der schemert het er doorheen dat er toch ergens een limiet aan inspiratie en budget zat. Iets wat iets té goed te horen is in bijvoorbeeld ‘What Might Have Been’, waarmee hij zich begeeft aan dansbare gitaargedreven synthpop. De intro is een zooitje met verschillende lagen die doorkomen en allemaal om aandacht vragen. Desondanks weet hij er dan toch een goed in het gehoor liggende hook aan te geven.
Dat is ook waar de kracht van Phil Vincent in ligt: catchy hooks, waar de rest omheen wordt ingekleurd als een kleurplaat. Echt ruig wordt het nergens en bij vlagen zelfs ergens cheesy, zonder echt buiten de lijntjes te kleuren. Dat probeert hij dan wel met meer synthesizer gedreven tracks als ‘Caught In The Act’ en ‘Never Enough’, maar met een nieuwe Rammsten-plaat uit, moge duidelijk zijn waar de voorkeur naar uit hoort te gaan voor zoiets. Hypocrite wordt nergens echt spannend, maar ook nergens echt slecht, wat wederom verklaart waarom Phil Vincent nog niet boven de middelmoot is uitgestegen.
Andy Frasco & The U.N. - Change Of Pace Andy Frasco & The U.N. hebben in de afgelopen twaalf jaar al vijf...
Stella Donnelly - Beware Of The Dogs Soms lijken artiesten op elkaar, maar het is beangstigend hoeveel Stella...