2007-05-21
De in 1977 te Manchester geboren Matt Schofield formeerde op dertienjarige leeftijd met een aantal schoolmaten zijn allereerste bluesbandje. Ook hammondtoetsenist en jeugdvriend Jonny Henderson maakte in de begin jaren negentig al deel uit van dit schoolbandje en is anno 2007 nog steeds onafscheidelijk van Schofield. Op 18 jarige leeftijd vertrok Matt naar de USA, waar hij de nodige ervaringen als leergierig gitarist kon op doen om op 19-jarige als professioneel muzikant in Londen een serieuze muziekcarrière te beginnen.Na vier jaren deel uit gemaakt te hebben van The Lee Sankey Group en op ruim twintig cd’s te hebben meegespeeld met onder andere Ian Siegal, pianist Dino Baptiste, Earl Green en de zangeres Dana Gillespie kwam in 2003 pas het allereerste eigen platencontract voor de jonge en ambitieuze gitarist. In 2004 verscheen het live debuutalbum van het Matt Schofield Trio en inmiddels ligt zijn vierde en tweede studioalbum in de cd-schappen.
Ear To The Ground is net als zijn drie voorgangers een ijzersterk album geworden. Het gitaarwerk van de inmiddels dertig-jarige Matt is fenomenaal en zijn status van een van de meest geraffineerde bluesgitaristen maakt hij op dit album opnieuw helemaal waar. Als zanger is Schofield geen wereldwonder, maar toch blijft zijn stem in alle nummers kaarsrecht overeind. Matt Schofield’s stem wordt overigens vaak vergeleken met de Amerikaanse zanger/gitarist Robben Ford, waarvoor hij enkele keren als concertopener heeft mogen aantreden.
Het hele schijfje staat bol van jazz- en funkinvloeden en alle nummers liggen uitstekend in het gehoor. Voor de Nederlander ‘Big Pete’ van der Pluym die Schofield heeft leren kennen door hun deelname in de Lester Butler Tribute band, is in het nummer ‘Someone’ een uitstekende bluesharprol weggelegd. Ook de hammond van Jonny Henderson klinkt net als op alle cd’s van Schofield zo vet als modder, maar had toch ook deze keer op een aantal momenten wel iets minder nadrukkelijk aanwezig mogen zijn. Neemt niet weg dat het trio Schofield, Henderson en topdrummer Evan Jenkins opnieuw bewijzen een perfect op elkaar ingespeeld team te zijn.
Conclusie, ‘Ear To The Ground’ is niet beter als zijn voorgangers, maar wel minstens nét zo mooi.
Cowboy Junkies - At the end of Paths TakenDe inmiddels al meer twintig jaar aan de weg timmerende Cowboy Junkies...
The Kissaway Trail - The Kissaway Trail De geest van Hans Christian Andersen zweefde waarschijnlijk nog rond in het...