2019-06-01
Wie kent tegenwoordig Gallows nog? Je weet wel, de band die na Grey Britain niks memorabels meer heeft voortgebracht. Nadat de speelse, maar agressieve Britse pitbull terriër Frank Carter weg is, bloedt die band leeg. Maar wat wil je ook: alle charisma, showmanship, passie, agressie, oprechte haat en liefde behoort tot de inboedel van Frank Carter. Dit deelt hij tegenwoordig volop met zijn ratelslangen onder de naam: Frank Carter & The Rattlesnakes. Een optelsom van alles wat Frank door de jaren gedaan heeft, Pure Love meegeteld. Het nieuwste album End Of Suffering laat zelfs horen dat Frank en zijn slangen niet bang zijn om hier een andere draai aan te geven. Het eerste album Blossom van deze formatie was een nakomeling van materiaal dat nog op een Gallows-plaat had kunnen staan. Furieus gitaarwerk gecombineerd met de gekwelde schreeuw van Carter lieten nummers als ‘Juggernaut’ en ‘Fangs’ vertrouwd aanvoelen, terwijl ‘Beautiful Death’ en ‘I Hate You’ een andere kant van Carter lieten horen. Bij opvolger Modern Ruin deed de sound al veel meer denken aan het ruigere werk van Arctic Monkeys en overheerste de zuivere zangstem van Carter meer. Met dit materiaal wisten de mannen naam en faam te maken op festivalweiden en in concertzalen. Frank Carter is een showman in hart en nieren die weet hoe de dynamiek met een publiek werkt en deze op aanstekelijke wijze opzweept.
End Of Suffering is de volgende stap in de ontwikkeling. Deze ratelslangen tonen zich geen one-trick ponies. Bij elkaar opgeteld is dit een heel fragiel album, waarbij Frank zich kwetsbaar opstelt over alle kwellingen en pijn die komen kijken bij liefdesverdriet. Op opener ‘Why A Butterfly Can’t Love A Spider’ is hij bijvoorbeeld heel open over zijn scheiding, terwijl ‘Love Games’ de vraag stelt: “If love is a losing game, then why do we play it again and again and again?”, voorzien van stiekem toch wel een zeer imponerend stemgeluid. Maar er is ook hoop: ‘Anxiety’ bijvoorbeeld is een oproep aan allen die zich meermaals gespannen of ongerust voelen om deze gevoelens ook te omarmen en dat daar niks mis mee is. Hij stelt zich open op een manier die behoorlijk punkrock is, terwijl de muziek juist meer blues- en soulinvloeden kent.
De plaat kent wel enkele stevigere momenten. ‘Tyrant Lizard King’ kent een Rage Against The Machine-achtige hook, aangesterkt met gitaarwerk van Tom Morello himself. ‘Heartbreaker’ en ‘Kitty Sucker’ laten zich nog het meeste als punk bestempelen, terwijl ‘Crowbar’ het enigste is wat in de verte doet denken aan de eerste plaat. Verder is het muzikaal gezien minimaal en fragiel, met de afsluitende titeltrack als hoogtepunt. Hierbij uit Frank zijn gevoelens voor zijn dochter onder begeleiding van een piano. Het is in dat opzicht wel even slikken voor de fans van juist het ruigere werk, maar met een beetje geduld en meerdere luisterbeurten, groeit dit ook. Zo kwetsbaar en tegelijkertijd comfortabel oprecht komt Frank Carter er mee weg alsof hij dit al jaren zo gedaan heeft.
Soak - Grim TownDe uit Derry, Noord-Ierland afkomstige singer-songwriter Bridie Monds-Watson...
Isbells - Sosei Sosei markeert een stijlbreuk in het werk van de Belgische band rondom...