2019-06-02
Al bij de eerste klanken van het derde album van Trixie Whitley hoor je dat zij haar eigen geluid heeft gevonden. De in Gent geboren, maar in New York opgegroeide, zangeres heeft inspiratie opgedaan door het lezen van poëzie en literatuur van uiteenlopende schrijvers. Het was met name het werk van Marguerite Duras wat haar zodanig geraakt heeft, dat het album verwijst naar een term die deze schrijver heeft geïntroduceerd: Lacuna, vrij vertaald als ‘leemte’. Die leemte heeft bij Whitley meerder betekenissen: dit album stond op het punt om eind 2018 uitgebracht te worden. Aangezien zij weet welke hectiek haar te wachten staat zodra een album wordt gelanceerd, heeft zij besloten om de release iets uit te stellen om zich zo goed mogelijk voor te bereiden op de onafwendbare promotietour.Whitley heeft die tijd goed benut om groots uit te pakken: om haar drie singles te promoten heeft zij samengewerkt met de visuele kunstenares Hannah Marshall (bekend van onder andere The XX). De zwart-wit paletten van deze tracks zijn omgezet tot een videotrilogie van pure klasse. Danser en choreograaf Paul Zivkovich heeft er voor gezorgd dat The Space In Between een prachtig schouwspel is. Maar goed, het oor wil ook wat …
Na de oosters aandoende ‘Introduction’, steekt Whitley van wal met ‘Heartbeat’. Een vette bas gecombineerd met dromerige synthesizergeluiden zorgen ervoor dat je wilt blijft luisteren. Het refrein van “You ain’t got nothing, you ain’t got nothing, you ain’t got nothing on me” maakt het nummer iets poppy en het heeft iets weg van de soul en R&B van de jaren '90. Deze toon zet zij voort op ‘Long Time Coming’, die samen met ‘Touch’ en ‘May Cannan’ de trilogie vormt. Het is met name dit laatste nummer, gebaseerd op het gedicht ‘August 1914’ van de Britse May Wedderburn Cannan, wat het hoogtepunt is van dit album. Dit eerbetoon aan haar is prachtig en Whitley maakt dit gedicht weer eigentijds, al houdt ze zich redelijk vast aan de strofe “The sun rose over the sweep of the hill…”. Muzikaal valt het vooral op hoe de monotone beats samengevoegd worden met de repetitieve gitaar om het een geheel te maken.
De invloed van producer en collaborateur Little Shalimar, ook wel bekend van zijn werk met Run The Jewels, is op dit album goed merkbaar. Zijn belangrijkste bijdrage is echter dat hij Whitley de ruimte geeft om haar muzikale talent te etaleren. Zo creëert hij met ‘Dandy’ in eerste instantie een jazzsfeer op het album en zorgt hij ervoor dat zij het meest kwetsbaar klinkt op ‘Fishing For Stars’. Hier begeleidt Whitley zichzelf op akoestische gitaar en gunt ons een kijkje in haar spirituele bestaan (”Always searching for what I think to not have” ).
Whitley heeft niet eerder zo zelfverzekerd geklonken. Haar soulvolle stem, veelal tweestemmig opgenomen, werkt goed met de zware elektronische beats. Haar veelzijdigheid zorgt ervoor dat je dit album meerdere keren wilt beluisteren. Per luisterbeurt klinkt het ook steeds beter. Zo is het voor een artiest goed af en toe eens de leemte op te zoeken; Whitley is het beste bewijs hiervan
Bad Suns - Mystic Truth Bad Suns is zo’n bandje dat je alleen in de zomer luistert. Dat is ook niet...
Soak - Grim Town De uit Derry, Noord-Ierland afkomstige singer-songwriter Bridie Monds-Watson...