2019-06-06
Samen met acts als Touché Amoré, Pianos Become The Teeth en Me Without You stond La Dispute ruim tien jaar geleden aan de wieg van een genre genaamd The New Wave of Post-Hardcore. Soort van post-post-hardcore dus eigenlijk, waarbij er nog minder rekening gehouden wordt met gebruikelijke songstructuren. Couplet? Refrein? Nooit van gehoord. Dit soort bands bedienen zich van harde, maar veelal dramatisch gitaarlijnen, die opbouwen. De ene keer tot een climax, de andere keer mijmeren ze in de eeuwigheid door. Stuk voor stuk hebben de eerder genoemde bands zich ontwikkeld. La Dispute ook. Gekenmerkt door poëtische teksten over zielsvernietigend gitaargeweld, probeerden ze er met een album als Rooms Of The House toch wat meer structuur in te brengen. Nu, vijf jaar later, gaan ze weer “vrolijk” op de oude toer verder met hun vierde album genaamd Panorama.Inderdaad, de slopende, emotionele en dramatische muzikale opbouw is terug en frontman Jordan Dryer laat zich weer volop gaan in zijn teksten. Hij zingt niet, hij ‘spreekschreeuwt’, voor zover je er een naam aan kunt geven. De plaat begint met drie tracks, ‘Rose Quartz’ met ‘Fulton Street I + II’ die aan elkaar gekoppeld een emo-epos van tien minuten vormen. Dryer laat zich helemaal gaan op een regel als “I was waiting for the anger to change” met zijn typerende huilschreeuw. Het is een bepaalde manier van schreeuwen die het drama extra versterkt.
Met deze ‘return-to-form’ van La Dispute wil dat ook zeggen dat er minder dynamiek te bespeuren is in de tracks op zichzelf, maar wel in het groter geheel. Het merendeel bouwt op tot iets groters of blijft juist op een heel introvert niveau, zoals ‘In Northern Michigan’ of ‘You Ascendant’ dat doen. Daar zit dan de afwisseling in. Een nummer als ‘Anxiety Panorama’ maakt zijn naam vervolgens goed waar, op de manier dat die ‘anxiety’ ook in de muziek te bespeuren is. Nummers als ‘View From Our Bedroom Window’ en ‘Footsteps At The Pond’ brengen wel iets van structuur terug, maar zijn daarmee ook eigenlijk tot de zwakkere tracks te bestempelen. De power van Dryer is dat zijn stem juist emotie op emotie weet te stapelen en dit zowel in intensiteit als in songtekst tot een climax komt.
Alles bij elkaar opgeteld heeft Panorama zo zeker zijn momenten die La Dispute weer in oude vorm laten horen, maar zijn er helaas ook genoeg momenten die dat weer teniet doen. Momenten waarop de band zichzelf te veel blokkeert door zichzelf vast te leggen aan structuren. Juist dat vrije karakter, die intensiteit, dat achtbaan-gevoel dat het werkelijk overal naar toe kan gaan, niet wetende waar het naar toe gaat omdat de band en frontman dat zelf ook niet weten of voelen, die opbouw, dat ontbreek er toch net iets te veel aan, vooral op de tweede helft van de plaat.
Teenage Bottlerocket - Stay Rad!In de hele geschiedenis van de punkrock heeft niemand Teenage Bottlerocket...
Bad Suns - Mystic Truth Bad Suns is zo’n bandje dat je alleen in de zomer luistert. Dat is ook niet...