
Ze kregen wel flink wat versterking op deze plaat, waardoor de productie mooi vol klinkt. Zo hoor je op ‘Breaking Weight’ een orgel, strijkers en regelmatig fraaie gitaarlijntjes. Zo hoor je vaak de synths en orgels tevreden spinnen en zoemen, zoals in de afsluiter ‘Sea Ice’. Alle nummers klinken broeierig, alsof ze geschreven zijn voor warme zomeravonden, boordevol melancholie. Dit is goed te horen op ‘Longing’ en ‘Dominance’. Het is duidelijk dat ze het hier rustiger aan doen en er dit keer geen hard rockende liedjes te horen zijn. Ze zoeken het juist meer in een ingetogen jazzy geluid en flirten met triphop.
Het geheel wordt juist kalm opgebouwd en doet soms in de verte denken aan Air, door de combinatie met de electronica. Maar daar houdt de vergelijking op, want Larrabee heeft een prachtige soepele stem waarmee ze veel kanten op kan. Zo klinkt ze rauw en soulful in het bluesy ‘Hawk’ en heel helder in ‘First Quarter Moon’. Altijd klinkt haar stem warm, wat goed past bij de sfeervolle muziek. Geduldig worden de nummers voor je opgebouwd en ontvouwen zich zo langzaam fraaie juweeltjes. Het duo verstaat het om ondanks de zorgvuldig en rustig opgetrokken liedjes, de spanningsboog steeds vast te houden.
She Keeps Bees werd onder andere al vergeleken met The White Stripes, Patti Smith, PJ Harvey en The Kills. Dat is geen slecht gezelschap om in te verkeren en misschien verdient het duo ook wel om in dat rijtje te staan, ook al wordt er dit keer een paar tandjes terug geschakeld. Het wordt in ieder geval hoog tijd dat het grote publiek kennis maakt met ze en hopelijk gaat dat met Kinship dan ook gebeuren. Aan de muziek ligt het in ieder geval niet, want die is van hoge klasse.

Legion - RisingHet is vrij lastig om, zonder bijgeleverde persinfo, ook maar enige...

W. H. Lung - Incidental Music Je vraagt je af wat er in Manchester in het leidingwater zit, want de stad...