2019-07-14
Fine China Superbone is een Nederlandse noiserock/mathrock formatie, bestaande uit de Hagenezen Joeri Voogd op bas, Wiebe Berkhuizen op gitaar en Robert Bregten op drums. En wat een heerlijk potje lawaai kunnen deze drie heren maken! Beïnvloed door Dazzling Killmen, Unsane, The Jesus Lizard en Deerhoof, komt dit trio met Plaguey. Het is hun vierde album in zestien jaar tijd. Zij komen voor de tweede keer uit voor een label; dit keer bij Geertruida, gevestigd in Haarlem. Het album werd opgenomen met producer Wayne Adams in zijn Bear Bites Horse Studio in Londen.Zoals je van dit genre mag verwachten zitten er voldoende tempowisselingen, al dan niet gepaard gaande met vette riffs en schreeuwerige zang, op dit album om een visite vroegtijdig naar huis te sturen. Daar zou je de band tekort mee doen. Het betreft hier technisch begaafd gitaarwerk en goed in elkaar stekende nummers, waardoor je met plezier meerdere malen naar dit album kunt luisteren.
Het begint met het hard binnen komen van 'Tiny Hole', waar de constante gitaar-riff goed wordt ondersteund door de drums. Op het einde van het nummer laten drum en bas even het gas los, om dan alsnog gezamenlijk hard af te ronden. Het is de ideale opmaak voor 'Look For The Dry Spot', één van de beste nummers op het album. De bas zorgt hier dat de a-ritmische drum en de gitaren binnen dezelfde muren blijven. De afronding is sterk: het geeft aan dat de muzikanten hier zorg aan hebben besteed en de nummers een kop en staart hebben.
Het aparte 'Mistake My Head' met zijn dreunende gitaarintro en cockney-achtige zang geeft in eerste instantie een punkgevoel, alsof The Clash een nieuwe plaat heeft gemaakt. Al snel gaat de band los en zorgen de verschillende ritmes en het geschreeuw van Berkhuizen voor nog meer dynamiek. De ingezette variatie smaakt naar meer: die wordt vervolgd met 'Forty Years In The Desert', waar Voogd op bas excelleert. Het zijn juist de korte rustmomenten, waar de gitaar even niet in het spel komt of na een korte riff even de rust opzoekt, die het vakmanschap van de muzikanten weergeeft.
Gek genoeg valt daardoor het meest toegankelijke nummer 'How Miserably' wat tegen. Daar waar je bij een eerste keer luisteren plezierig verrast wordt door de herkenbaarheid, valt later op hoe eenvoudig deze van structuur is. Gelukkig is er het briljante 'How Corny' om naar uit te kijken. Soms lijkt het alsof System Of A Down een trap onder hun kont heeft gekregen, maar het is juist het hoge luid-stil-luid-gehalte wat maakt dat je het album blijft herinneren.
Fine China Superbone heeft een ongepolijste diamant afgeleverd met hun vierde album. De muzikanten zijn in topvorm en de productie geeft dat goed weer. De nummers zijn individueel sterk en de volgorde op het album zorgt voor een juiste dosering. Belangrijker: het plezier spat ervan af! Je moet niet verbaasd zijn als de visite nog wat langer blijft. In dit geval hoeft dat niet erg te zijn.
Witherfall - Vintage EP Vintage is voor ondergetekende de eerst kennismaking met Witherfall , de...
Wardrobe - Giving Up A Ghost In 2017 gaf de Vlaamse Johan Verckist met zijn project Wardrobe een frisse...