Periphery - Periphery IV: Hail Stan Recensie op Podiuminfo

2019-06-30 Aan de ene kant is het altijd leuk om een nieuw Periphery album te mogen begroeten, maar om de een of andere reden probeert ondergetekende het recenseren ervan altijd uit te stellen. Het heeft niets met de muziek an sich te maken, maar het is een feit dat de band van meesterbrein Misha Mansoor en zijn maatjes altijd voor zwaar op maag liggende muziek zorgt, waarin altijd bijzonder veel gebeurt. Dat de albums daarbij ook altijd nog eens een lange speelduur hebben, plus een flinke groeitijd nodig hebben, zorgt er voor dat je er even toe moet zetten om de muziek van de Amerikanen eigen te maken. Maar dat de band iets goed doet blijkt wel uit het feit dat ze zelfs een Grammy nominatie op hun palmares mochten bijschrijven.

In het geval van Periphery IV: Hail Stain is het muzikaal niet anders dan op de vorige drie albums.
Wanneer je het aandurft om je album met een nummer van bijna zeventien minuten te starten dan weet je dat het een zware klus gaat worden. Maar laten we niet klagen, want zoals altijd kom je gewoon weer oren te kort bij de stuiterende progressieve mathmetal van de Periphery. De vijf heren hebben ruim een jaar uitgetrokken om het album te maken en dat hoor je aan de details.

Natuurlijk is de afwisseling in de zang van Spencer Sotelo het eerste waar je tegen aan loopt bij Periphery. Sotelo kan krijsen als een dolle, een beetje grunten, maar ook heel verdienstelijk normaal zingen. Soms overdrijft hij dat laatste aspect in zijn stem wat, waardoor hij in ‘It’s Only A Smile’ klinkt als een zanger uit een boyband. Maar gelukkig blijft hij over het algemeen net aan de goede kant hangen, al blijft hij altijd wel een beetje een emo-geluid voortbrengen, en daar moet je tegen kunnen, al is dat gekoppeld aan beenharde mathematische progmetal natuurlijk ook wel het handelsmerk van Periphery.

Zoals gezegd begint de plaat met een epos met de titel ‘Reptile’ dat zijn gelijke niet kent. De wisselingen in stemmingen en tempo zijn bijna niet te volgen. We horen koortjes, mathematische riffs, akoestische stukjes, spoken word, woeste screams, harmonische zang, strijkers en gitaarsolo’s en toch klinkt het als een samenhangend geheel. Hoe anders is dan een track als; ‘CHVRCH BVRNER’ dat een brok beenharde mathcore is, of het verslavende, ja bijna hitgevoelige,‘Crush’ dat heel sterk op elektronica leunt en eigenlijk best wel dansbaar is. Welke wereldberoemde DJ durft het aan om hier een kekke remix van te maken? Het zou zomaar een wereldhit kunnen worden.

Op het laatst wordt je dan nog even overvallen door vier minuten Periphery op topsnelheid (‘Sentient Glow’) voordat het negen minuten klokkende, afsluitende ‘Satellites’ het album in redelijke loomheid (op de uitbarstingen in de tweede helft van de track na) afsluit.

Alsof je zojuist door een kudde buffels bent overlopen, dat is het gevoel na het beluisteren van elk Periphery album, en dat geldt ook voor Periphery IV: Hail Stain. Maar de doordachte composities en op de juiste plaats gezette details en intermezzo’s tussen al het geweld maken dat de spanning van dit album afdruipt. Geen hap-slik-weg muziek, maar gemaakt door briljante geesten en dat vraagt om de volledige aandacht. Doe er je voordeel mee.

Recensent:Jan Didden Artiest:Periphery Label:Century Media