2019-05-30
Ongecompliceerde funrock waar niet te veel bij nagedacht moet worden, maar waar het vooral ‘gaan-met-die-banaan’ is wat telt. Denk aan AC/DC, gemixt met Mötley Crue, maar dan nog meer basic en ‘on-the-nose’. Dat is Buckcherry. Ze laten niks te raden over, zijn ongefilterd en censureren niet, iets wat bijvoorbeeld heel goed naar voren kwam in hun grootste hit ‘Crazy Bitch’. Mocht je het niet kennen, schaam je niet, want Nederland is te preuts voor zoiets op de radio. Toch draait de formatie al sinds 1999 mee en hebben ze onlangs album nummer acht uitgebracht onder de naam Warpaint. Een album waarop ze laten horen dat ze dit ongefilterde hardrocktrucje niet verleerd zijn. Een nummer dat de mentaliteit van het album het beste samenvat is ‘Right Now’: “I do it for the love and I do it for the money, take a look around you and look what I started. People gonna talk but they all keep comin', never miss a thing 'cause that's how I run it. (…) My time is right now.” De teksten mogen dan misschien wel weinig aan de verbeelding over laten en bij vlagen zelfs tenenkrommend slecht zijn, ze zijn ook niet bedoeld als meer dan ‘good old rock ’n roll fun’. Of zoals frontman Todd dat zelf aangeeft: “I try to be present and non-judgemental and not come from a place of resentment. So many songs on Warpaint reflect that.” Daar heeft hij helemaal gelijk in.
Buckcherry moet ook niet moeilijker gemaakt worden dan het is. Muzikaal zit het gewoon goed in elkaar, waarbij het strummende akkoordenwerk op gitaar een extra laag krijgt met melodisch gitaarspel. Frontman Todd heeft een nasaal stemgeluid dat klinkt als iets dat zweeft tussen Axl Rose en M. Shadows, maar het allebei net niet is. Geen hoogstaand werk, maar het voldoet. ‘Bent’ komt daardoor goed tot zijn recht als grootse spierballenstadionrocker, terwijl ‘No Regrets’ een rechtstreekse ode is aan Social Distortion. Openende titeltrack heeft zijn trucje dan weer goed afgekeken bij AC/DC.
Echter, heel hoogstaand is het niet en veel dieper wordt het na de eerste twee luisterbeurten ook niet. Dat heeft ook te maken met enkele artistieke keuzes die er gemaakt zijn. De band geeft aan dat ze ruim dertig liedjes hadden voor dat ze met de opnames begonnen, maar op wonderbaarlijke wijze heeft de cover van Nine Inch Nails´ ‘Head Like A Hole’ het daar van gewonnen. Deze wordt prima gespeeld, maar voegt voor zowel de band als het nummer niets nieuws toe. Of wat te denken van ‘Radio Song’: een wispelturige ballade die er zelf niet helemaal over uit is of deze nu verdrietig of juist groots en optimistisch moet klinken. En zelfs met het grootste korreltje zout is de luiheid waarmee tracks als ‘Back Down’ en ‘The Alarm’ geschreven zijn, niet te verantwoorden. Kortom: is ongecompliceerde funrock jouw ding? Dan kun je los gaan op Warpaint van Buckcherry, maar zoek er verder vooral niet te veel achter.
Raketkanon - RKTKN#3Vier jaar geleden bracht Raketkanon haar tweede album uit, simpelweg...
The Picturebooks - The Hands Of Time In 2017 leverden The Picturebooks een prima album af met Home Is A...