2019-05-29
Vier jaar geleden bracht Raketkanon haar tweede album uit, simpelweg getiteld RKTKN#2. Het met Steve Albini opgenomen album betekende de doorbraak van de Gentse band. Na een uitgebreide Europese tournee, werd de band even in pauze gezet, zodat de bandleden zich op andere projecten konden focussen. Het bekendst hiervan is Kapitan Korsakov, de band van Raketkanon-vocalist Pieter-Paul Devos. Nadat die band een nieuw album had uitgebracht en gepromoot kwam Raketkanon weer bij elkaar voor de opnames van het derde album. Toen Raketkanon begon met het opnemen van RKTKN#3 werd er gezocht naar een verdieping van het bandgeluid. Niet simpelweg de succesvolle sound van RKTKN#2 kopiëren, maar echt iets nieuws doen. Niet alleen maar hard beuken, maar ook rustigere passages in de muziek verwerken. Nu waren die er op de voorgaande albums ook al, maar ze zijn nu nadrukkelijker aanwezig en ze dienen niet meer alleen als rustpunt tussen de hardere passages. Het beste voorbeeld hiervan is de track ‘Robin’, die meer dan vijf minuten voortkabbelt. Ook ‘Mélody’ is een rustige track, al klinkt deze wel iets zwaarder dan ‘Robin’. Dit geldt ook voor afsluiter ‘Mido’.
In veel andere tracks wisselen rustige en harde passages elkaar af, zoals bijvoorbeeld in opener ‘Ricky’ en in ‘Fons’. In ‘Hannibal’ is de hard-zacht dynamiek zo sterk doorgetrokken dat het haast een gimmick lijkt, maar het werkt wel. Van bijna stil gaat de band in één keer naar een verzengende uitbarsting van noise, krijsende vocalen en beukende drums. En die truc herhalen ze een paar keer, zonder dat het flauw wordt. Erg sterk!
Voor ‘Lou’ lijkt Raketkanon zich te laten hebben beïnvloeden door de Schotse postrockers van Mogwai. De song kent de klassieke opbouw van die band, van een rustig begin naar een muur van geluid aan het eind. De invloed van de Schotten is ook te horen in ‘Ernest’ en ‘Mido’.
Raketkanon is er op RKTKN#3 zeker in geslaagd om meer verdieping in het geluid aan te brengen. Het jammere is alleen dat sommige rustige nummers net iets te lang duren om interessant te blijven. Ook zijn sommige hardere songs net iets minder goed dan die op het vorige album. Dit maakt het experiment op RKTKN#3 slechts half geslaagd. Gelukkig is er met vooral ‘Ricky’, ‘Hannibal’, ‘Lou’ en ‘Mido’ nog genoeg te genieten, maar de derde van Raketkanon overtreft zijn voorganger niet.
Tronos - Celestial MechanicsDie Shane Embury is een druk baasje zeg. Naast bassist/songwriter (en...
Buckcherry - Warpaint Ongecompliceerde funrock waar niet te veel bij nagedacht moet worden, maar...