2019-06-18
Er zijn duidelijk invloeden van Tame Impala te horen op Tasmania, het nieuwe album van Pond. En dat is niet vreemd, want in deze band met een continue wisselende bezetting worden regelmatig bandleden uitgewisseld met Tame Impala en is zelfs in het leven geroepen door Kevin Parker zelf, die ook het album heeft geproduceerd. Na een dromerig intro van ruim een minuut komt ‘Daisy’ op gang. Het nummer duurt ruim zes minuten en is als single uitgebracht, best lang voor een single. Maar als je het intro en rustige outro, wat ook twee minuten duurt, eraf zou halen, dan hou je een keurige en interessante drie minuten over. Hierna volgt het andere hitje ‘Sixteen Days’ wat een beetje doet denken aan de Manchester sound uit de jaren negentig zoals van The Happy Mondays, maar dan met vocoder zang en er is een psychedelisch synthriedeltje toegevoegd.
Aan het basloopje te horen lijkt het heel even of ‘The Less I Know The Better’ van Tame Impala wordt ingezet, maar al snel blijkt dat het de titeltrack ‘Tasmania’ is, die een stuk langzamer is. Een heerlijk relaxed nummer met allerlei tingel tingeltjes, fijne synths en een vuil gitaarsolootje. Een jaren tachtig hand clap sample horen we in ‘The Boys Are Killing Me’ waar in het refrein het tempo even omhoog gaat. Maar het tempo mag wel wat vaker omhoog. Zo ook bij ‘Hand Mouth Dancer’ dat iets te lang in hetzelfde tempo door kabbelt, terwijl er toch een mooie melodie in het refrein zit en er muzikaal van alles gebeurt qua geluidjes, waaronder een lekker snerpend synthgeluidje voordat de drums er dan eindelijk in komen.
Gaat ‘Goodnight P.C.C.’ over het afscheid van een vriend die misschien wel aan het einde van zijn leven is? Het is in ieder geval weer zo’n trippy nummer waar je in gezogen wordt. In ‘Burnt Out Star’ komt het refrein van ‘Tasmania’ nog even voorbij als bridge, net voor de opbouw naar het swingende slot. Het is wel jammer dat die lekkere droge beat er pas de laatste twee minuten van de ruim acht in komt. Afsluiter ‘Doctor’s In’ refereert aan de koele middagbries die in de zomer aan de het zuidwestkust van Australië kan waaien. Het klinkt in dit nummer ook of het geluid een beetje wegwaait met al die galm in de muziek en eindigt dan met een fade out, waarna je weer rustig bij je positieven kunt komen, terug in het hier en nu.
Echte hits of anderszins muzikale uitschieters staan er niet op Tasmania, maar het is zeker aan te raden dit album eens op je gemak te beluisteren. De dreampop van Pond komt het best tot zijn recht met een koptelefoon op, omdat dan alle bliepjes en andere geluidjes goed binnenkomen. Dus ga er maar eens goed voor zitten en laat je meevoeren op die muzikale reis van Pond.
Backyard Babies - Silver & Gold The Backyard Babies wordt nog steeds gezien als het hobbyproject van...
Wet Dreams - Wet Dreams Uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat de muziek uit je jeugd de...