2019-05-27
In de laatste decennia van de vorige eeuw was Queensrÿche een toonaangevende progmetalband. Met de doorbraakalbums Operation Mindcrime en Empire werd een miljoenenpubliek aangeboord, waardoor het vijftal uit Seattle moeiteloos de grootste zalen wist te vullen. Het verval begon echter aan het begin van dit millennium nadat gitarist en creatief brein Chris DeGarmo definitief de band verliet. Het niveau van de albums hierna haalde het niveau van de klassiekers niet meer en ook de sfeer binnen de band zakte tot onder het vriespunt. Het gevolg was het vertrek van zanger Geoff Tate met slaande deuren. Na de nodige rechtszaken over wie nu het recht op de naam had ging Queensrÿche echter onverdroten verder en rekruteerde zanger Todd La Torre, wat een goede keus bleek. Op met name Condition Human uit 2015 klonk Queensrÿche weer fris van de lever en La Torre bleek ook live een zanger van ongekend hoog niveau. Eindelijk werden de hoge noten weer eens gehaald en konden we weer eens getrakteerd worden op een perfecte uitvoering van ‘Queen Of The Reich’. Inmiddels zijn we dan al weer toe aan het derde album met La Torre, en album nummer vijftien van Queensrÿche. Wat direct opvalt, is dat de naam van mede-oprichter Scott Rockenfield van de loonlijst is verdwenen. Wat er gebeurd is, laat de band bij navraag vagelijk in het midden, maar na het vertrek van de drummer zijn van de originele Queensrÿche bezetting alleen gitarist Michael Wilton en Bassist Eddie Jackson nog van de partij. Het drumwerk wordt nu uitgevoerd door La Torre, die zich prima van zijn taak kwijt. Niet slecht voor een zanger. Voor het bandgeluid heeft het allemaal geen gevolgen, want ook The Verdict klinkt onmiskenbaar als Queensrÿche, al komen de songs wat minder progressief over dan op voorganger Condition Human. Op zich prima, ware het niet dat sommige tracks wat minder blijven hangen. De track die direct het meest opvalt is ‘Dark Reverie’ dat als een ballad start, maar een vurig tussenstuk bevat. Dit zijn de tracks zoals we ze het liefst horen en ook het dreigende ‘Bent’ refereert aan de roemruchte hoogtijdagen van de band. Daar tegenover staan tracks als het vrij rustige ‘Portrait’, ‘Light-Years’ en ‘Inner Unrest’, die wel wat aan vroeger doen denken, maar die helaas niet de impact van de oude songs hebben.
Tekstueel heeft Queensrÿche het hart altijd op de juiste plaats gehad en ook nu worden misstanden in de wereld aan de kaak gesteld. Titels als ‘Blood Of The Levant’ of ‘Propaganda Fashion’ zeggen genoeg. Een beetje complot denken is heren overigens niet vreemd, maar je moet soms de knuppel in het hoederhok gooien.
Bij Queensrÿche mag je de lat hoog leggen, dat heeft de band over zich afgeroepen door ooit een aantal briljante albums bij elkaar te pennen. Maar dat niveau haalt de band niet meer en zal het wel nooit meer halen. Of? Je weet maar nooit als alle strijdbijlen begraven worden. Nu proberen we lichtpuntjes uit The Verdict te filteren en ons oordeel is echter dat dit niet het sterkste album van Queensrÿche is. The Verdict is een acceptabele (prog)hardrockplaat met een aantal fraaie momenten, maar van Queensrÿche verwachten we toch echt meer, veel meer.
Tim Knol & Blue Grass Boogiemen - Happy HourWe kennen Tim Knol natuurlijk allemaal als singer-songwriter van hits als...
Saint Agnes - Welcome To Silvertown De alledaagse realiteit, gevoelens en gebeurtenissen verwoorden door middel...