2019-07-12
Soms weet je het gewoon niet zo met een album of een band. Is het nou helemaal geweldig, of is het totaal inwisselbaar? Ondergetekende voelde zowaar helemaal niets bij het album Whoosh! van het Australische kwartet The Stroppies. Over de albumtitel liet een van de bandleden zich al eens uit; ”Whoosh is a silly word” en misschien is die titel ook bijzonder treffend voor wat het viertal ons voorschotelt: DIY rammelende pop met invloeden uit de jaren `60, `70 en ’80. Ok, dat is nogal een mengeling en de critici vallen over elkaar heen om te vertellen hoe lekker niets aan de hand dit plaatje is. Maar dat is meteen ook waarom het voor uw recensent lastig wordt om over die andere kenners en critici heen mee te buitelen. Ja het is sympathiek, ja het rammelt lekker en inderdaad ja het geheel klinkt ongedwongen, maar tegelijkertijd ontbreekt het aan iets. Iets dat er voor zorgt dat je zegt, ja dit bandje moet ik eens gaan zien. Dit plaatje moet ik eens aan mijn vrienden, familie of welke entourage dan ook laten horen.
Natuurlijk, als je weet dat de band en het album zijn ontstaan in een gesprek aan een keukentafel, dan is dat een verhaal dat je dwingt tot een glimlach. Maar laten we eerlijk zijn, hoeveel bands zijn er niet zo per toeval ontstaan? En hoeveel bands maken er wel niet een sympathiek plaatje, zonder zich uiteindelijk echt te onderscheiden?
Tegelijkertijd is het ook echt niet slecht wat de The Stroppies laat horen. Het is inmiddels een vast gegeven dat er kwaliteitsmuziek vanuit Down Under komt, en ook in dit geval is de kwaliteit niet waar het aan schort. De vocalen van Gus Lord en Claudia Serfaty kenmerken zich niet als de meest steady stemmen, maar ze passen goed bij elkaar en bovendien bij het DIY genre. Het gitaarwerk is eenvoudig, maar legt samen met de drums een kenmerkend rammelende basis. In 34 minuten vuurt de band een tiental tracks op je af die, uitzonderingen ‘Pet Name’ en ‘Cellophane Car’ daar gelaten, nauwelijks langer dan drieënhalve minuut duren.
Waar het grootste gedeelte van de tracks luchtig is en een feelgood vibe heeft, lijkt de band met ‘Entropy’ een andere kant op te gaan. Hoewel de eenvoud ook hier hoogtij viert, valt er wel degelijk een gevalletje van mineur te ontdekken en daarmee maakt de band voor ondergetekende hier de meeste indruk. Al geldt dat ook voor de speelsheid die de band laat horen op opener ‘Nothing At All’, de outro van ‘Present Tense’ en de eerdergenoemde single ‘Cellophane Car’.
Toegegeven, na meerdere luisterbeurten kunnen we niet ontkennen dat Whoosh! een plaatje is dat, mede door het bezwerende orgelwerk, lekker weg luistert. Maar om nu te zeggen dat de band zich echt weet te onderscheiden, dat gaat te ver. Nee, Whoosh! is gewoon een aardige plaat. Niets meer, maar zeker ook niets minder.
Charades - FloatingEen paar maanden geleden bezocht ondergetekende poppodium Bibelot voor de...
Lucy Kitt - Stand By Voor wie zich wel eens heeft verdiept in albumcovers en de daarbij behorende...