2019-07-27
In 2017 kregen we Fantezi Muzik op het bureau gesmeten. Terwijl de voorhoede van de muziekliefhebbers en vakidioten zich druk verdiepten in een schat aan Turkse zeventiger jaren rock en psychedelica, borrelde uit de huidige undergroundscene van Istanbul een duo op dat zich onder de naam Jakuzi bediende van lo-fi pop, vermengd met hun voorliefde voor (donkere) synthwave. Het duo verraste ondergetekende en twee jaar later is de grote vraag of uit de altijd moeilijke tweede, zoals ze dat altijd zo clichématig noemen, blijkt of het debuut toeval was, of zit er meer in het vat?Door de albumtitel Hata Payi, dat zoiets betekent als ‘deel van de vergissing’, zou je kunnen denken dat het niet de bedoeling was om als duo door te breken. Dat klopt echter totaal niet met het geluid op deze opvolger. Hata Payi klinkt geraffineerder, meer uitgebalanceerd, donkerder en (zelf)bewuster dan het debuutalbum. Sterker nog, het geluid van zanger Kutay Socoyak, electronicabrein Taner Yücel, voor dit album aangevuld met drums en percussie van Can Kalyoncu, klinkt zo internationaal dat bands als Editors er een serieuze concurrent bij hebben. Want zelfs als je het Turks niet machtig bent, gebeurt er zoveel op deze darkwave plaat dat je op het puntje van de stoel wordt gedwongen. Neem nou ‘Gördüğüm Rüya’. Gebruiken ze nu echt Keith Richards’ gitaarriff van ‘Brown Sugar’?
Maar ook de tempoversnelling die Jakuzi met ‘Şüphe’ (twijfel), waar ook daadwerkelijk de vertwijfeling door je speakers galmt, na de ietwat lome mysterieuze opener ‘Sana Göre Bir Ey Yok’, die vol melancholiek hartzeer beschrijft, is goed geplaatst. Op ‘Kalbim Köbrü Gibi’ betrekt de band er wat rock bij en klinkt er wat optimisme door. Dat mag ook wel als je naar de titel kijkt, die vrij vertaald iets betekent als ‘mijn hart is als een brug’. Je zou de track mede door de iets lichtere zang Bowie-esque kunnen noemen. Tegelijk weet Jakuzi ook met het verfrissende instrumentaaltje ‘Hâlâ Berbat’ te boeien. ‘Kendine ‘Rağmen’ is slepend en doet muzikaal stiekem een beetje denken aan ‘Algorythm’ van Muse, dat op Simulation Theory ook met bijvoorbeeld ‘The Dark Side’ de hoek van de donkere synthpop in is gedoken. Overigens doet afsluiter ‘Ne Teselli, Ne Avuntu’ net zo stiekem aan die laatstgenoemde denken. Muzikaal dan, want als je daar het zware stemgeluid van Kutay bij hoort, hoor je ook goed hoe bepalend dit is voor het geluid van Jakuzi.
Jazuki bewijst met Hata Payi niet alleen dat het debuutalbum geen toevalstreffer is, het geeft aan dat er nog meer in het donkere vat van de heren zit. Aan alles hoor je dat het plafond nog niet is bereikt. Het is bovendien knap dat Jakuzi niet alleen het beste uit het `80`s wavegenre in je muziek weet te verwerken, maar dat je het ook nog naar het nu weet te vertalen. Tel daarbij op dat de teksten eens niet in het gangbare Engels zijn en je kan (wederom) niet anders dan concluderen dat Hata Payi spannende, maar verplichte kost is.
Pieter de Graaf - FermataVoor wie aanwezig was bij een van de concerten van The Jam Sessions van The...
Nieuwegrond - Polyamorie Noem muziek uit de Achterhoek. Tien tegen één dat je dan Normaal zegt. Als...