2019-08-07
Voor wie aanwezig was bij een van de concerten van The Jam Sessions van The Kyteman Orchestra, waarbij iedere show naar nieuwe muziek werd geïmproviseerd, weet dat dit bijzondere, unieke avonden heeft opgeleverd, waarvan veel muziek alleen toen te horen was. Langgerekte composities ontstonden op basis van soms een enkele noot. Als pianist was Pieter de Graaf onderdeel van deze tour en deze ervaring vormde zijn werkwijze. Niet aan banden worden gelegd door theoretische kennis en voorschriften, zoals hij dat op het conservatorium had meegekregen, maar vrij en ongehinderd afgaan op zijn eigen gevoel. Na een carrière als toetsenist bij Wouter Hamel, Kyteman en zijn eigen jazztrio, wilde hij de ruimte voor zijn eigen werk en zijn soloproject zou Fermata gaan heten. In 2018 leverde dit als voorloper op het album al EP Prologue op, waarop hij samen met cellist Jonas Pap, in rol van klankbord, producer en kompaan, alvast een voorproefje gaf met zes, uit dat eigen gevoel voortgekomen, pianostukken, die bijzonder sfeervol en filmisch aandeden.
Op Fermata gaat De Graaf hier mee door en vijf van de zes stukken van de EP komen ook terug. Opvallend genoeg is het ‘City 40’ dat ontbreekt. Misschien doordat het op de EP, door zijn spacy effect, mede door het gebruik van een oscilloscoop, als een opvallend buitenbeentje over kwam. Dat zou in het geval van het organische geheel van Fermata de reden kunnen zijn, maar stiekem missen we hem wel. Het zal in ieder geval niet zijn vanwege het gebruikte instrumentarium, aangezien De Graaf toch graag instrumenten toevoegt aan zijn pianostukken. Neem bijvoorbeeld nieuweling ‘Maximilian`s Masterplan’ dat mede door toevoeging van synthesizer en viool rijk en spannend klinkt.
Fermata opent onverwacht niet met ‘Prologue’, maar met ‘A Minor Story’, dat wel op ingetogen de toon zet. Al wordt dat geluid snel aan de kant geschoven voor het bijzonder sterke ‘Maximilian`s Masterplan’. ‘Deep Blue’ lijkt in eerste instantie op deze weg door te gaan, maar wanneer het gedragen pianogeluid zijn intrede doet, refereer je eerder naar composities van grootheden als Satie, Einaudi of Tiersen. Het eveneens gedragen ‘Lullaby’ wordt slim van ‘Deep Blue’ gescheiden door het uptempo ‘Hide And Seek’, dat net als op de EP een hoogtepunt is. Na het mooie ‘Charlotte`s Daydream’ krijgen we met ‘The Wizard’ een compositie vol mysterie en magie voorgeschoteld en zoals al eerder opgemerkt leent het zich uitstekend als filmmuziek. Op het vredige ‘Woke Up Wandering’ weet De Graaf de emotie van de titel sterk te vatten. Dat vredige geluid klinkt ook door in ‘Okay’, om via het bekende geluid van ‘Rise And Shine’ naar een geluid van euforie te bouwen.
Pieter de Graaf sluit Fermata onverwacht af met ‘Prologue’, wat echter klinkt als een stuk van bezinning na de reis die de totstandkoming van Fermata is geweest. Het album is vol van melancholische, dromerige en gevoelige muziek die uitermate geschikt is om als filmmuziek te dienen. Het zou dan ook belachelijk zijn als de deuren van de filmwereld gesloten blijven.
Sam & Julia - So Far, So GoodIn 2013 zette singer-songwriter Tim Knol het label Tender op. Een label dat...
Jakuzi - Hata Payi In 2017 kregen we Fantezi Muzik op het bureau gesmeten. Terwijl de...