2019-07-30
In 2013 zette singer-songwriter Tim Knol het label Tender op. Een label dat puur en alleen vinylsingletjes uit brengt. Dat bleek voor Knol niet genoeg. Terwijl hij zelf zijn muziek al geruime tijd uit brengt via Excelsior, wilde hij een platform bieden voor beginnende muzikanten, zoals hij zelf ook ooit die kans kreeg. Dat platform werd ‘I Love My Label’ en het eerste wapenfeit werd het tekenen van het duo Sam & Julia, waarmee hij als producer in zijn Mi5 Studio in Hoorn net had gewerkt aan de EP van het duo. De single ‘Come Cry’ werd de eerste officiële release en de EP So Far, So Good werd de logische tweede stap. De EP wordt beschreven als een tijdreis door de vier jaar dat Sam van Ommen en Julia Schellekens liedjes schreven, samen hebben opgetreden en gespard, om zo tot de beste uitkomst te komen. Op So Far, So Good laat het duo een mengeling van frisse Americana en folk horen, waarbij de stemmen van het duo mooi samen kleuren. Ook los van elkaar klinken de stemmen karakteristiek en veelzijdig. Zo klinkt Sam op ‘Benjamin’ als Bob Dylan in zijn ‘Like A Rolling Stone’ tijd, terwijl hij op ‘Come Cry’ toevallig genoeg heel licht naar Tim Knol neigt. Daar tegenover zet Julia dat ze zowel een ingetogen fluisterstem, zoals op het relaxte ‘Save This Sorry Fool’, als een krachtig stemgeluid in huis heeft. Dat laatste laat ze horen op de lekkere uptempo rootsrocker ‘Mayhem’.
Ondanks dat de muziek fris klinkt, zijn de referentie aan lang vervlogen tijden niet van de lucht. Neem bijvoorbeeld afsluiter, de ingetogen getokkelde ballad ‘A Widow`s Lullaby’ is er een die bol staat van de nostalgie, waarbij de gefloten solo nog eens voor een extra stukje weemoed en melancholie zorgt en je op zijn minst zestig jaar terug in te tijd wordt geslingerd. Dat het niet bepaald een vrolijk liedje is, valt wel uit de titel op te maken. Dat geldt overigens zo goed als voor de gehele EP. ‘Come Cry’ biedt troost, met de boodschap dat het ok is om soms te huilen, terwijl het avontuurlijke ‘Two Track Station’ juist de beslommering van het leven tussen gescheiden ouders weergeeft, zonder op het intro na zwaarmoedig over te komen, trouwens.
Er valt gewoon niets negatiefs op te merken over So Far, So Good. Natuurlijk als je de zure pet op zet, kun je je hard op af vragen wat nu precies de meerwaarde is van Nederlandse muziek in dit genre, ten opzichte van die van de vele Amerikanen die het genre machtig zijn, maar daar gaat het natuurlijk niet om. Waar het wel om gaat is dat er in Nederland een (groeiende) markt is voor country en aanverwante (sub)genres en dat we er trots op kunnen zijn dat we met mensen als Tim Knol, Waylon, Ilse DeLange, Judy Blank en zo ook Sam & Julia niet afhankelijk hoeven te zijn van muzikanten die van overzees moeten komen.
IRAH - Diamond Grid Irah is een Deens duo bestaande uit Stine Grøn en de van oorsprong...
Pieter de Graaf - Fermata Voor wie aanwezig was bij een van de concerten van The Jam Sessions van The...