2019-10-08
Veel albumrecensies schrijven zichzelf, maar eens in de zoveel tijd loop je tegen een album aan waarvan je in eerste instantie totaal niet weet wat je er mee aan moet. Bijvoorbeeld omdat je iets heel slecht vindt, maar hoort dat het niet slecht is. Of dat je volledig in de greep raakt van een album, waardoor je je kritische blik verliest en je realiseert dat het je taak is om toch een objectief stuk te schrijven. Het kan ook simpelweg zijn omdat je niet veel hebt met een genre. Zo kwam Hoax van de Amerikaanse singer-songwriter Kevin Garrett op het bordje van ondergetekende terecht en dat leek gezien de in het persbericht genoemde invloeden niet zo`n ingewikkelde klus. Totdat je jezelf na de eerste paar luisterbeurten afvraagt waar de invloed van Bob Dylan, Willie Nelson en Sam Cooke zit. Ok, een heel klein beetje van die laatste, maar je denkt bij de gladde sound eerder aan Sam Smith en James Blake.
Dat maakt de eerste luisterbeurten niet bepaald memorabel. Toch is er iets aan tracks als ‘How Dare We Fall’, het dreigende ‘Smoke’, het donkere ‘Telephones’ en het mysterieuze ‘In Case I Don`t Feel’ dat triggert om er toch nog eens goed voor te gaan zitten, want simpele soulpop is niet waar Garrett zich voor leent. Op geen enkele track op de dertien tracks tellende plaat.
Het gaat op Hoax vooral om de vocalen van Garrett, maar ook de muzikale omlijsting valt op. Bijvoorbeeld op het eerste deel van het album, waar een subtiel gitaargeluid valt te ontdekken, terwijl op het grootste deel van de plaat toch de piano de basis vormt. Het eerdergenoemde ‘Smoke’ is hier een goed voorbeeld van. Daarnaast valt op dat Garrett binnen de basissound toch enorm weet te variëren. In sfeer, maar ook in karakter en opbouw van de verschillende tracks. ‘Smoke’ heeft een dromerige opbouw die doet denken aan het geluid van Massive Attack. Terwijl het opvolgende ‘Title Track’ dezelfde dromerige laag heeft, zorgen beats en een repeterend gitaarloopje voor een popballad die ook binnen de track nog weet af te wisselen door de toevoeging van de piano. Op ‘How Dare We Fall’ kiest Garrett voor een R&B aanpak waarmee hij overduidelijk overweg kan en je hoort hier met een beetje fantasie James Blake terug. Niet gek als je weet dat Garrett samen met Blake aan Beyoncé`s albumopener ‘Pray You Catch Me’ van Lemonade werkte.
De variatie, diepgang en sterke muzikale omlijsting, samen met Garrett`s stemgeluid maken Hoax een album dat zich laagje voor laagje presenteert. Steeds weer ontdek je nieuwe details en iedere keer eist een andere track de aandacht op. Als je niet veel op hebt met een genre als waarin Garrett zich begeeft, dan is het verrassend en bovendien bewonderenswaardig dat een artiest je toch weet te raken en je uitdaagt om het album laagje voor laagje te doorgronden. Dat zegt veel over de kracht en kwaliteit van dit debuutalbum. Hoax is een prachtplaat, voor wie het de tijd geeft.
Barrie - Happy To Be HereU kent dat gevoel vast wel. Het is een lome nazomerdag met een zacht zonnetje...
IRAH - Diamond Grid Irah is een Deens duo bestaande uit Stine Grøn en de van oorsprong...