2019-08-31
De soundtrack voor lome zomeravonden is wel vaker geschreven. Toch weet Ona, een band afkomstig uit het gelijknamige gehucht in West-Virginia, er een eigen draai aan te geven. Full Moon, Heavy Light is hun tweede album en het eerste op het platenlabel van Tyler Childers. De band speelde in het voorprogramma van deze country-folk singer-songwriter, toen zij hun, onder eigen beheer uitgebrachte debuut,American Fiction, mochten promoten. Drew Vandenburg, die eerdere werkte met Drive By Truckers, kreeg de vrije hand om te zorgen voor een waardige opvolger hiervan.De band ontstond in 2013, toen gitarist en zanger Bradley Jenkins met zijn drie jeugdvrienden, gitarist Zack Owens, bassist Zach Johnston en drummer Max Nolte voor het eerst samenkwamen, om in een verlaten dorpstheater te oefenen. Op dit album doet Brad Goodall zijn intrede: hij neemt de keyboards voor zijn rekening. Dit heeft de band geen windeieren gelegd; zijn bijdrage op 'True Emotion' zorgt ervoor dat dit nummer je het meeste bijblijft. Even waan je jezelf in het London van de jaren zestig, op een zeldzame, zomerse dag.
De platenhoes doet enigszins abstract aan, maar daar is op het album niets van te merken. De muziek is redelijk recht-toe-recht-aan met een mix van jaren zestig/zeventig poprock (‘Young Forever’), een snufje Americana (‘Golden Highway Deserter’) en enige psychedelica (‘With You All Along’). De band laat goed horen waar ze toe in staat is op ‘Summer Candy’, de opener van het album. Vooral het intermezzo met twee korte handklappen is geniaal gevonden en uitermate effectief uitgevoerd. Het nummer klinkt zo gesmeerd, dat de verwachtingen voor de opvolgers alleen maar hooggespannen kunnen zijn.
Helaas lost de band deze belofte maar ten dele in. Zij kan niet meer tippen aan het niveau van de opener, al zijn er nog wel een aantal juweeltjes te benoemen. ‘Ribbon At The Line’, met zijn opbouw van piano en akoestische gitaren, zou zo op een album van Kings of Leon passen. Ook ‘Quito’ is alleraardigst, een nummer waarin de band tegen het einde eindelijk losgaat. Het is wederom de nieuwkomer Goodall die voor een prachtig tussenstuk zorgt, wat Owens de gelegenheid geeft om te soleren.
De band weet een dusdanige ontspannen sfeer te creëren, dat ze af en toe zelf blijft hangen in de neergedaalde loomheid. Je hoort dat het een band met potentie is, al komt dit niet tot uiting in het gehele album. Er zit veel meer in en het lijkt er af en toe op alsof ze zichzelf in bedwang houden. Laten we ervan uitgaan dat ze op het volgende album wat meer de teugels laten vieren.
Samantha Martin & Delta Sugar - Run To MeEen eerste beluistering van Run To Me , het album dat Samantha Martin &...
Barrie - Happy To Be Here U kent dat gevoel vast wel. Het is een lome nazomerdag met een zacht zonnetje...