2019-12-17
Hij is al 71 jaar, maar kan hier gerekend worden tot één van de meest ondergewaardeerde, nog levende bluesmannen. Althans bij het grote publiek. Michael John Robillard is beter bekend als Duke en wie naast zijn omvangrijke solomateriaal bekend is met bands als Fabulous Thunderbirds en Roomful Of Blues, kan niet ontkennen dat deze muzikant tot de betere van het linker rijtje in deze branche behoort. Door hem slechts met blues te associëren doe je Robillard echter ernstig te kort. De jump-blues, jazz, authentieke R&B en swing hebben in zijn gehele oeuvre namelijk eveneens altijd een belangrijke rol gespeeld. Meer dan veertig jaar muziek maken op een dusdanige bevlogen en creatieve manier dat veel muzikanten zijn voorbeeld doen volgen, betekent niet zomaar iets. Dit alles heeft hem wel grote erkenning bij collega’s, Tom Waits en Bob Dylan namen hem mee op tournee, en daarbij nog enkele Grammy Award-nominaties opgeleverd. Ook de in de blues hoog aangeschreven W.C. Handy-Award is reeds in zijn bezit. Van de naar hem vernoemde Duke Robillard Band is er dit jaar het album Ear Worms verschenen. Er zijn dan al ruim dertig albums aan vooraf gegaan, maar nog niet eerder besteedde Robillard zo uitgebreid aandacht aan de muziek waarmee hij in zijn tienerjaren opgroeide. Bij het tot stand komen van Ear Worms spreekt hijzelf liever over muziek en geluiden die in zijn hoofd bleven rondhangen, Oorwurmen dus, terwijl hij zich nog nooit met iets als blues had ingelaten.
Het resultaat is een zeer diverse samenstelling van stijlen waarin composities of uitvoeringen van o.a. Chuck Berry, Righteous Brothers, Bob Dylan, Lee Dorsey en Brenda Lee door Robillard op geheel eigen wijze worden vertolkt. De inlay geeft duidelijkheid over de herinneringen van toen, maar tegelijkertijd wordt duidelijk in hoeverre deze muziek van invloed zou zijn op het muzikale pad dat hij later zou gaan volgen. Prachtig is het verhaal van ‘Everyday I Have To Cry Some’ dat vooral in de uitvoering van Dusty Springfield bekend zou worden, maar in deze versie gezongen door Julie Grant, tot de favorieten van Robillard behoort. Robillard raakte per toeval met Julie Grant in contact toen die voor een boekingskantoor in de USA werkzaam was. Zij vertelde hem dat zij indertijd in de UK bekendheid verwierf als zangeres. Na enig speurwerk van Robillard op het net was de verrassing compleet, toen bleek hoe groot haar sterrenstatus reikte. Wat hij niet voor mogelijk hield gebeurde. Grant wilde het met plezier nog eens zingen en opnemen maar deze keer met muzikale begeleiding van The Duke Robillard Band in de studio. Na jaren niet meer gezongen te hebben en zonder haar stembanden op te warmen, dat deed zij in haar hoogtijdagen tenslotte ook niet, werd de track na enkele takes te hebben opgenomen, goed genoeg bevonden voor het album.
Met eenzelfde Wall Of Sound-geluid als toen in de sixties, vormt deze bijzondere song één van de hoogtepunten van het album. Duke Robillard is er met zijn Ear Worms uitstekend in geslaagd om de luisteraar een kijkje te gunnen in zijn jeugd, om dit vervolgens op subtiele wijze door te trekken naar het heden.
Jimmie Vaughan - Baby, Please Come HomeDe Texaan Jimmie Vaughn hoeft zich al lang niet meer te bewijzen als...
Iamthemorning - The Bell Iamthemorning begint zoetjes aan een gevestigde naam te worden binnen de...