De laatste decennia is Vaughn vooral als solo-artiest actief en de laatste jaren richt hij zich op plaat vooral op het coveren van zijn muzikale jeugdhelden die hem geïnspireerd hebben zijn leven te wijden aan de muziek.
Op zijn nieuwste album omringt hij zich met uitstekende sessiemuzikanten (inclusief uitgebreide blazerssectie en Hammond organist) en nam hij voor Please, Come Home elf rock & roll en rhythm en blues stampers op. De meeste tracks zijn in de studio opgenomen. Volgens de tracklist is alleen ‘Hold It’ live opgenomen in Austin, Texas, maar bij de opname van de afsluitende studiotrack ‘Baby, What’s Wrong’ was ook hoorbaar publiek aanwezig.
Het album opent met titeltrack ‘Baby, Please Come Home’. Het nummer klinkt iets minder New Orleans dan het origineel van Lloyd Price, maar de blazerssectie en het sprankelende gitaarwerk van Vaughn’s Fender Stratocaster maken veel goed.
Op ‘No One To Talk To (But The Blues)’ van Lefty Frizell heeft Vaughn letterlijk de blues vanwege een weggelopen liefje. De reverb klanken van het gitaarwerk, de baritonsax en de gekleurde zangstem van Vaughn vechten om de hoofdrol.
Het spelplezier spat van Baby, Please Come Home af. Maar hoewel het covergehalte in de blueswereld meer regel dan uitzondering is, voelt een album zonder eigen werk toch een beetje als een tussendoortje. Misschien moet Jimmie Vaughn de inspiratie dichter bij huis zoeken en de tijd nemen voor het schrijven van nieuw materiaal. Dat moet hij in zich hebben. Hij klinkt er op Baby, Please Come Home in ieder geval nog energiek genoeg voor.
Chris Shiflett - Hard LessonsDave Grohl wordt door velen gezien als zijnde hardst werkende rockmuzikant...
The Duke Robillard Band - Ear Worms Hij is al 71 jaar, maar kan hier gerekend worden tot één van de meest...