Ja, alles. Behalve de muziek. Want we hebben hier gewoon te maken met hooguit een alternatieve, wat volwassenere versie van popmuziek. Compleet met catchy hooks, standaard schemaatjes van couplet-refrein-etc en gelikte productie. Even voor de duidelijkheid: we hebben het hier niet over de Bieber-pop, maar over de Metric-pop. Die laatste band is sowieso een aardig referentiekader voor Charly Bliss.
Tegelijk gezegd: dat er sprake is van pop, wil in geen manier zeggen dat de New Yorkse groep een zouteloos prakkie uitserveert. Young Enough is een verrassend leuke, afwisselende plaat met een licht zonnig karakter. Slim wordt er gespeeld met de zoetheid van Hendricks stem en nog zoetere mannelijke tweede stem. Effectjes zijn er te over, bijvoorbeeld op de drums in ‘Capacity’ en in de hele productie van ‘Hurt Me’.
Ook moet de luisteraar tevreden vaststellen dat er bepaald niet bang wordt omgesprongen met synths, die soms voluit mogen om een dikke laag te smeren op de tracks. Hetzelfde wordt gedaan met het tempo, dat zeker in ‘Under You’ en ‘Bleach’ hoog ligt, zonder dat het poppy karakter van de sound verloren gaat. En wat een vondst om ineens een net niet te zoet, melancholisch, ultrakort liedje met alleen synths en zang op de plaat te verwerken. ‘Fighting in The Dark’ is een ideaal intermezzo en een dito opmaat naar de prima, maar iets te lange titeltrack.
Je kan je afvragen of Young Enough eeuwigheidswaarde heeft. Dat lijkt te hoog gemikt. Tegelijk mag deze plaat gerust in wat jaarlijstjes mogen terugkomen. Niet alleen om tegenwicht te bieden in een door commercie gedreven genre, maar ook omdat Charly Bliss snapt hoe je een album van begin tot eind uitermate boeiend weet te houden.
Max Jury - Modern World Max Jury werd dit jaar 27. Een belangrijke leeftijd in de popmuziek. Niet...
Chris Shiflett - Hard Lessons Dave Grohl wordt door velen gezien als zijnde hardst werkende rockmuzikant...