Het album begint straf met een aantal stevige en vlotte powermetal nummers die helaas nergens weten te beklijven. Wat ook niet meehelpt, is dat zanger Stephane Fradet zingt alsof zijn strot regelmatig even dichtgeknepen wordt, en daarbij is zijn zware Franse accent ook niet direct een aanbeveling.
Pas bij ‘I Am C’, het vijfde nummer, beginnen de progressieve elementen een beetje door te komen, waardoor de muziek direct een stuk spannender overkomt. De poging tot spanning heeft zijn gedroomde hoogtepunt in ‘Syria’, waarin de heren Kobi Farhi en Yossi Sassi van Orphaned land hun opwachting maken. Echter de spanning die Orphaned Land wel heeft, vinden we amper terug in dit nummer.
Echt episch moet het dan gaan worden in het achtenhalve minuut klokkende in ‘The 52Hz Whale’ , waarin de band zijn beklag doet over hoe er met de meest bedreigde en meest imposante diersoort op aarde wordt omgegaan. Het had een prachtig onderwerp moeten zijn, uitgroeiend tot een waar epos, maar ook hier blijft het allemaal hangen in goede bedoelingen, die worden ontsierd door de zwakke zang van Fradet en bijbehorende koortjes.
Aan het einde krijgen we dan ook nog twee bonustracks; een korte versie van ‘Syria’ en een cover van Savatage ( ‘Tonight He Grins Again’) die ook niet echt lekker uit de verf komt. Nee, Parallel Minds doet echt haar best, maar strandt hopeloos in muziek die nergens wil beklijven, alle goede bedoelingen ten spijt. Een halve ster extra voor de maatschappelijke betrokkenheid.
The Sign Of Leo - SunbeamOké, haal de vloeistofprojecties en lavalampen maar tevoorschijn. Misschien...
Beaten To Death - Agronomicon Stuurloze Pokkeherrie, zo zal ongeveer 99,99 procent van de bevolking...