2019-08-17
The Celtic Social Club is vijf jaar geleden opgericht als de Keltische equivalent van de Latijns-Amerikaanse Buena Vista Social Club. De band bestaat uit leden uit verschillende bands, zo is daar zanger Dan Donnelly (The Wonder Stuff, The Levellers), drummer Manu Masko (Red Cardell, DMFB), gitarist Goulven Hamel (Miossec, Santa Cruz), violist Pierre Stephan (Meaelstrom), bassist Richard Puaud (Alexandre Varlet, DFMB) en Mathieu Pequeriau (Red Cardell, DFMB) op mondharmonica en Ronan Le Bars (Héritage des Celtes, Johnny Hallyday) op Ierse doedelzak. Op hun derde album, From Babylon To Avalon, wil deze supergroep een nieuwe brug slaan tussen Keltisch, rock- en popmuziek. Om dat te realiseren is producer Ariel Borujo in de arm genomen die eerder met grote artiesten, zoals Kanye West en Madonna heeft gewerkt. Dat kan toch niet misgaan, zou je denken?Helaas ... het resultaat is een vrij vlakke plaat, waarbij klassieke poprock de basis vormt, aangevuld met enige Schotse, Ierse instrumenten. Al vanaf het eerste nummer, ‘Sunshine’, krijg je het gevoel dat de band te veel de middenmoot op zoekt. De openingstekst "Say, you"ll stay, until the clouds blow away" zorgt er ook niet voor dat je op het puntje van je stoel gaat zitten om aandachtig te luisteren. Gelukkig is het tweede nummer ‘Dead End' een heel stuk beter en werkt de combinatie van poprock met de viool goed, al hoor je dat dit instrument later is toegevoegd aan het nummer.
De band moet het hebben van samples, zoals in 'Remember Joe Strummer' en ‘Pauper’s Funeral’ om te blijven boeien. Gek genoeg is 'Santiago', met zijn on-Keltische titel, een van de hoogtepunten: de Uilleann pipes van Le Bars zetten de toon, waarbij de percussie ervoor zorgt dat het een Latijns-Amerikaans tintje meekrijgt. Dit wordt direct gevolgd door het instrumentale ‘It's Morning Joe’, waarbij je je even in Ierland waant. Het andere instrumentale nummer, 'Buffalo', laat eindelijk horen wat een combinatie van moderne pop/reggae en traditionele folkmuziek had kunnen opleveren.
Het is maar weinig bands gegund om een cross-overalbum te maken die aan beide muziekstijlen recht doet. Veelal is het vis noch vlees en dat is ook hier het geval. Het album is te glad, zonder emotie en er wordt te krampachtig geprobeerd om elke luisteraar te plezieren. Komt het doordat de artiesten vanuit hun eigen studio met elkaar op afstand hebben gemusiceerd dat het een matig compromis is geworden? Hoe dan ook: het geheel is de som der delen gaat hier niet op. Je had van zulke artiesten toch meer mogen verwachten. Wat een aardig muzikaal uitstapje had kunnen zijn, klinkt hier als het voldoen aan een eerder aangegane verplichting. Gemiste kans.
Curse of Lono - 4am And CountingHet Britse Curse of Lono verovert langzamerhand de Americana wereld. Met...
Martyrdöd - Hexhammaren Crustcore is een energieke muziekstijl die hardcore punk en metal verenigd...