2019-08-17
Dimmu Borgir meets Gorillaz. Zo is Belzebubs snel het gemakkelijkste uit te leggen. Alhoewel de invloeden van de laatstgenoemde partij puur en enkel van betrekking zijn op de manier waarop ze zich presenteren. De bandleden zijn vier cartoon personages afkomstig van een webcomic met dezelfde naam door de Finse auteur JP Ahonen. Hoofdrolspelers in deze comic en band zijn Samaèl op drums, Hubbath op zang en bass, Sløth op gitaar en tweede stem en Obesyx op lead gitaar. Wie de muzikanten in real life zijn, blijft echter een mysterie. Zij spelen ook de hoofdrol in hun videoclips waarbij alle clichés wat betreft black metal op cartooneske wijze voorbij komen, maar ook op de hak genomen worden. Zwart witte facepaint, pentagrammen, séances, omgekeerde kruizen, spelen op een ondergesneeuwde bergen of in duistere bossen in de holst van de nacht. Noem het maar op en zij doen het met een knipoog. De muziek daarentegen is echter niet met een knipoog, zoals hun debuutplaat Pantheon Of The Nightside Gods ook wel laat horen.
Om ze enkel black metal te noemen en ze te vergelijken met Dimmu Borgir doet de band niet genoeg eer aan. Ze vallen eerder in het straatje van het zo mooi uitgedrukte genre ‘melodic blackened death metal’: een hels gegrom als vocalen, vernuftige gitaarsolo’s, samengesmeed met progressieve twists en filmische soundscapes. In zijn bombast doet het uiteraard wel aan Dimmu Borgir denken, maar een band als Cradle Of Filth of zelfs Opeth steekt ook vaker de kop op. Het album knalt er vanaf het begin meteen goed op met ‘Cathedrals Of Mourning’ met sterk pulserende gitaarriffs over zwevende symfonieën, ondersteunt door background vocalen van het vrouwelijke personage Skvullcraft. De ruwheid en melodie vloeien goed in elkaar over en vullen elkaar als een tornado van geluid aan.
En het is ook deze kwaliteit die het gehele album vastgehouden wordt. Van de tremolo-thrasher ‘Blackened Call’ naar het duister romantische ‘The Werewolf Bride’. In ‘The Crowned Daughters’ komt dat vleugje Opeth voorbij waarbij zowaar met akoestische gitaar clean gezongen wordt, afgewisseld met een ruwe variatie, zoals we dat van Opeth kennen. Het nummer eindigt abrupt en schakelt zo over naar het epische, negen minuten durende en occulte ‘Dark Mother’. In de afsluitende titeltrack flikken ze nogmaals hetzelfde Opeth-trucje en dat gaat er in als zoete koek. Het spel is van ontzettend hoge kwaliteit, kent genoeg variatie om je aandacht er voor de volle 53 minuten bij te houden met deze 9 nummers.
Belzebubs bewijst met het debuut Pantheon Of The Nightside Gods dat een webcomic en serieus goede blackened death metal hand in hand kunnen gaan, zolang er maar een goed team van muzikanten en artiesten achter zit. Ze lopen elkaar niet voor de voeten en vullen elkaar sterk aan op occulte en mysterieuze wijze. "Dethklok, move over!"
Tempel - Tempel Tempel is voor fans van Kvelertak, die veelzijdige band uit Noorwegen die...
Curse of Lono - 4am And Counting Het Britse Curse of Lono verovert langzamerhand de Americana wereld. Met...