2019-08-08
Tempel is voor fans van Kvelertak, die veelzijdige band uit Noorwegen die black metal naadloos mixt met heavy metal, punk en alle andere soorten (classic) rock. Boven dat zijn alle liederen voorzien van Noorse teksten, dus voor een select clubje te volgen, maar de passie en power waarmee de mix van stijl gebracht wordt, overstijgt iedere taalbarrière. Dat hier drie gitaristen mee gepaard gaan en een frontman met een uil op zijn hoofd tijdens live optredens, heeft er ook aan meegeholpen dat ze de afgelopen jaren veel zieltjes gewonnen hebben. Voor drummer Kjetil Gjemundrod is dat nog echter niet voldoende. Hij wil meer en heeft zodoende Tempel opgericht om zo ook op een andere manier zijn creatieve ei kwijt te kunnen. Onlangs hebben ze hun self-titled debuut uitgebracht.Alhoewel, met een band als Kvelertak in gedachten, sterk in het mixen van bijzondere stijlen als black metal met hard rock, is het vreemd dat nota bene de drummer een band als Tempel nodig heeft om zijn creatieve ei kwijt te kunnen. Wat ze doen is namelijk niet veel anders: het leveren van een mix van heavy metal, classic rockriffs, epische black metal segmenten en melodische elementen voorzien van hardcore punky vocals. Hiervoor heeft Kjetil zijn broers Espen op gitaar en Inge op bas en vocalen opgetrommeld, samen met jeugdvriend Andreas Espolin Johnson op de andere gitaar.
Het klinkt zodoende ook als een nieuwe beginnende band die overduidelijk probeert te doen wat Kvelertak doet. Maar waar de laatstgenoemde partij dat goed in de vingers heeft, alles soepel in elkaar laat verlopen en veel variatie kent, lijkt Tempel meer willekeurige song-ideeën aan elkaar te knopen. Zo her en der zoeken ze het wat progressiever op zoals met bijvoorbeeld ‘Afterlife’, maar over het algemeen doen ze er het beste aan om rechttoe rechtaan te rocken zoals met opener ‘Vendetta. Om diezelfde reden slaat ‘Forest Cemetery’ ook muzikaal goed aan. Zo energiek als dat het album begint, zo slap eindigt en voortkabbelend eindigt het met ‘Torches’ en ‘Farewell’, waarin dan wel wat meer de rust en dynamiek opgezocht wordt.
Muzikaal heeft het sterke momenten, dat zeker, maar alles bij elkaar opgeteld zijn het toch de vocalen die er voor zorgen dat deze veertig minuten een wat barre tocht is. Deze zijn behoorlijk eentonig en eendimensionaal en kennen weinig variatie. Er zijn her en der wat clean vocals te bespeuren zoals in bijvoorbeeld ‘Confusion’ en ‘Farewell’, waarbij het wel aan te horen is, maar die momenten zijn spaarzaam. Tempel heeft dan weliswaar gekozen voor Engelse teksten, maar daar is ook weinig van te maken door de manier waarop het gebracht wordt. Wederom wint Kvelertak op dit vlak.
Tempel is overduidelijk bedoeld voor fans van Kvelertak. Het lijkt er dan ook heel sterk op dat Kjetil hier mee een plaats heeft gegeven aan ongebruikte of afgedankte ideeën. Alsof je in een tweedehands zaak loopt te snuffelen, terwijl je het nieuw net zo goed kunt veroorloven en tegelijkertijd van veel betere kwaliteit is.
3TEETH - MetawarZes jaar pas is het Amerikaanse 3Teeth actief, maar dit jaar is het alweer...
Belzebubs - Pantheon Of The Nightside Gods Dimmu Borgir meets Gorillaz. Zo is Belzebubs snel het gemakkelijkste uit te...