‘Affluenza’ is gelijk waar je op hoopt bij een industrial plaat. Het klinkt als een gelikte ratatouille van Death Stars, Marilyn Manson, Korn en Nine Inch Nails met beats die uit ‘Risingson’ van Massive Attack lijken te komen. ‘Exxxit’ en ‘American Landfill’ zijn net even wat steviger en langzamer, maar gaan op dezelfde voet verder. En voordat we halverwege het album zijn, valt eigenlijk op dat er slechts minimaal gevarieerd wordt: het tempo verschilt wel degelijk, maar de intensiteit van de nummers schommelt mondjesmaat en de instrumentale trukendoos lijkt binnen tien minuten de bodem bereikt te hebben. Waar een nummer van Nine Inch Nails nog wel eens wil schuren of ongemakkelijk is, daar blijft 3Teeth in veilige haven. Er wordt niet geëxperimenteerd en er wordt nergens buiten de lijntjes gekleurd: de gladde metal van de Amerikanen is té voorspelbaar en de nummers voelen alsof we ze al vele malen hebben gehoord. Hierdoor zet de band geen album met spannende muziek neer, maar vooral eentje waar ze een groot publiek mee hoopt te kunnen bedienen. Commercieel wellicht een succes, muzikaal had het allemaal een stuk spannender gekund.
En dan is daar nog hun versie van ‘Pumped Up Kicks’ (origineel van Foster The People). Dat was ongetwijfeld een leuk idee in de studio, maar is, zeker doordat ze zich het nummer nauwelijks eigen maken, totaal overbodig. Zo levert 3Teeth met Metawar vooral een heel veilig album af dat de luisteraar nergens weet te verrassen. Sean Beavan kan weer een commercieel succesje aan zijn CV toevoegen, al is het dit keer geen album waar hij over 25 jaar voor herinnerd zal worden.
Olympia - FlamingoLaatst zat ondergetekende naar de nieuwe plaat van Lana del Rey te luisteren....
Tempel - Tempel Tempel is voor fans van Kvelertak, die veelzijdige band uit Noorwegen die...