2019-09-19
Laatst zat ondergetekende naar de nieuwe plaat van Lana del Rey te luisteren. Wanneer je dat tijdens je werk doet, loop je de kans dat een collega binnen stapt en er iets van vindt. Zo drukte een collega, laten we hem Dennis noemen, me haarfijn op een probleem van veel muziek in deze tijd. Norman Fucking Rockwell! galmde uit de speakers, zijn reactie: ”Oh, heeft Kate Bush een nieuwe plaat?” Het mooie is dat Dennis in dit geval geen van beide artiesten diskwalificeerde.Wanneer je na dit tafereel aan het album van de Australische singer-songwriter Olympia begint, is het niet vreemd dat je bij opener ‘Star City’, net als Dennis bij Lana, meteen denkt: Blondie! Natuurlijk kun je daar tegen inbrengen dat die reactie ook met de (mogelijk beperkte) muziekkennis te maken heeft, maar feit is dat er voldoende aspecten aan de muziek op Flamingo doen denken aan de, in de legendarische punkrockclub CBGB`s geboren, punkband met diva Deborah Harrie als stralend middelpunt. Neem op ‘Star City’, maar zeker ook het poppy ‘Two Hands’ niet alleen het stemgeluid van Olivia Jayne Bartley, maar ook de productie en je hoeft niet eens je best te doen om de gelijkenissen te horen.
Ondanks gelijkenissen, is het de kunst om Flamingo toch als een op zichzelf staand album te behandelen. Wanneer je dat doet, hoor je dat Olympia talent genoeg heeft om haar “aanstekelijke gitaarpop met art-popsausje en rockend randje” zo te etaleren dat de gemaakte vergelijkingen niet hinderlijk zijn. Dat leidde voor debuutalbum Self Talk in Australië al voor nominaties voor de ARIA Music Awards en Australian Music Prize en ondanks dat ze de prijzen niet in de wacht wist te slepen, viel haar muziek in de smaak. Deze opvolger laat horen dat dit niet uit de lucht komt vallen.
Het scheelt ook dat Olympia regelmatig een andere hoek in duikt dan die van de eerdergenoemde songs. Zo is ‘Easy Pleasure’ een dik aangezette dromerige popplaat met een dito stemgeluid. Dat geldt ook voor ‘Nervous Riders’ waar de muzikale omlijsting beduidend meer ingetogen is en het stemgeluid klinkt hier dermate anders, dat je gaat twijfelen of je het wel over dezelfde zangeres hebt. Het stuwende ‘Hounds’ kan gerekend worden tot de meest aanstekelijke poptracks van het album. Daarnaast is het een sterke keuze om ‘Two Hands’ op de langzame hartuitstorting ‘Won`t Say That’ te laten volgen, want net als de zwaarmoedigheid in de plaat sluipt, krijg je een flinke oppepper.
Toch sluit Flamingo met de titeltrack en de twee bijzonder sterke, slepende tracks ‘First You Leave’ en ‘Wrong Number’ af in een zwaarmoedigheid die niet zou misstaan naast de sombere stemming van het eerdergenoemde Norman Fucking Rockwell. Dit zorgt voor een album met twee gezichten. Of het nu de sombere ingetogen kant of de meer uptempo, springerige kant op gaat, ze pakken beiden goed uit. En zo ontloopt Olympia misschien wel die ene reactie van een collega als Dennis; ”Hé, heeft Blondie een nieuwe plaat?”
Silversun Pickups - Widow`s WeedsHet vijfde studio album van de Amerikaanse Indierockband Silversun Pickups...
3TEETH - Metawar Zes jaar pas is het Amerikaanse 3Teeth actief, maar dit jaar is het alweer...