2019-09-07
Het vijfde studio album van de Amerikaanse Indierockband Silversun Pickups gaat over wedergeboorte en vernieuwing. Misschien dat ze daarom niet de minste producer in de arm hebben genomen. Butch Vig, die eerder met Nirvana, Smashing Pumpkins en Sonic Youth samenwerkte, om zomaar een paar bandjes te noemen, is nu mede verantwoordelijk voor het eindresultaat van Widow’s Weeds. Frontman Brian Aubert zegt over de plaat dat dit het eerste album is waarop de band zich heeft blootgesteld. “Ik snap dat dat beangstigend kan zijn voor sommigen, maar wij bloeiden daardoor juist op!” Maar waarom dan deze titel? Vrij vertaald is Widow’s Weeds de zwarte kleding die een weduwe draagt als ze in rouw is. Misschien is het omdat de muziek op de plaat gedrapeerd is met een droefgeestige sluier. Alhoewel het album wel begint met twee spannende uptempo nummers. ‘Neon Wound’ en de single ‘It Doesn’t Matter Why’, waarin een mooi subtiel vioolgeluid te horen is.
In het middenstuk, gedurende een nummer of vijf, gaat het tempo wat naar beneden, waarvan ‘Freakazoid’ je meteen bij de strot grijpt, met een prachtige melodie en teksten als: ”I believe you're trying, to keep us all from dying”. Daarna zitten er in het nummer ‘Don’t Know Yet’ op ongeveer één minuut drie regels tekst met een melodie die zo bekend voor komt dat het riekt naar plagiaat. Maar I don’t know yet waar het nou precies op lijkt. Wie het weet, mag het zeggen. Titeltrack Widow’s Weeds is eigenlijk het minst aansprekende nummer van de plaat. Het kabbelt maar een beetje door. Daar veranderen die twee uithalen aan het eind, niks aan. Maar daarna is het opeens feest, zo lijkt het. De basis van ‘Songbirds’ is een soort van Balkan Beats deuntje. Maar het voelt toch niet zo vrolijk aan als je in eerste instantie zou denken. De cryptische songteksten ”Songbirds with folded arms, waiting for your deep alarm”, brengen je mogelijk nog meer in de war.
Dan is ‘Simpatico’, waar violen voor wat extra drama zorgen, een laatste melancholisch rustpuntje voordat het tempo nog één keer omhoog gaat. Een echte knaller als ‘Panic Switch’ van een jaar of tien geleden staat niet op de plaat, maar de energieke afsluiter ‘We Are Chameleons’ komt aardig in de buurt en heeft wel wat weg van de muziek van The Manic Street Preachers. Na al die jaren laat Silversun Pickups horen dat ze zich wel degelijk hebben ontwikkeld. Je kunt niet zeggen dat ze zichzelf opnieuw hebben uitgevonden, maar leveren hier toch een prima album af.
black midi - SchlagenheimDe jeugd heeft de toekomst en dat geldt ook in de muziekwereld. Daar waar de...
Olympia - Flamingo Laatst zat ondergetekende naar de nieuwe plaat van Lana del Rey te luisteren....