2019-08-09
De jeugd heeft de toekomst en dat geldt ook in de muziekwereld. Daar waar de meeste jonge artiesten de (indie)pop kant kiezen, is het dan wel verfrissend om een band te horen die enige obscure muziek van hun ouders (King Crimson, Can) combineren met moderne progrock en postpunk (The Mars Volta, Preoccupations). Om het dan ook nog in een eigen sound te kunnen verpakken getuigt van ware klasse. Dat is exact wat er gebeurt op Schlagenheim, het debuut van Black Midi. De verwachtingen waren hoog gespannen na een optreden voor KEXP in een hostel in IJsland. Zouden ze ook zo dynamisch op plaat kunnen klinken?De band bestaat uit Georgie Creep (zang), Matt Kwasniewski-Kelvin (gitaar), Cameron Picton (bas) en Morgan Simpson (drums) en wordt gezien als de meest recente belofte uit London. Zij kennen elkaar van de prestigieuze BRIT School, een academie voor uitvoerende kunsten (vergelijk het met de school uit de film en serie Fame), waar ook Amy Winehouse, Kate Nash en Imogen Heap vandaan komen.
Het album opent sterk met '953', waarbij een muur van geluid direct op je afkomt. Hier vallen direct een aantal zaken op: de vele tempowisselingen, de improvisatietechnieken van de band en de aparte zang. Op dit nummer past hij zijn stem aan om het nummer een hoog Led Zeppelin gehalte mee te geven. De band klinkt heel goed ingespeeld, zonder de indruk te geven dat het te gefabriceerd overkomt. Sterker nog; acht van de negen nummers zijn binnen een paar dagen opgenomen en daardoor klinkt het gehele album fris, gedurfd en spontaan.
Dat geldt voor alle nummers; er zijn geen muzikale hoogtepunten en zeker geen opvulnummers. Sterker nog, eerder verschenen singles zijn weggelaten op het album. De kracht zit hem vooral in hoe het album is samengesteld door producer Dan Carey. Daar waar de nummers veelal op zichzelf staan, laat hij 'Of Schlagenheim' overgaan in 'Bmbmbm', waar een enkele noot de boventoon voert. ‘Western' is met acht minuten het langste nummer op het album en het biedt de band de gelegenheid om langzaam op te bouwen naar een climax. In de volgorde van het album past dit perfect: het geeft de luisteraar even een adempauze, al is het van korte duur.
De band lost hun belofte grotendeels in. Er is veel te genieten en het album nodigt uit om meerdere keren te beluisteren. Het aparte stemgeluid, de excellerende drummer en de strak spelende band zullen ertoe bijdragen dat dit album op meerdere eindlijsten zal verschijnen. Dit jaar staat de band op Lowlands en reken maar dat zij ook daar de show zullen stelen.
Oh en de titel van de plaat? Die slaat nergens op, een steenkool-Duitse vertaling van "Hit them home". Zelfs aan humor ontbreekt het deze gasten niet.
Siskiyou - Not SomewhereGreat Lake Swimmers is een Canadese folkrockband. Drummer Colin Huebert...
Silversun Pickups - Widow`s Weeds Het vijfde studio album van de Amerikaanse Indierockband Silversun Pickups...