2007-06-20
Op het Dourfestival 2005 kwam ik bij toeval terecht bij Sage Francis. Nooit van gehoord, maar de omschrijving van deze hiphopartiest klonk best interessant. Vreemd genoeg is Human the Death Dance (het vijfde studioalbum van zijn hand), de tweede keer dat ik met Sage Francis in aanraking kom. Vreemd, omdat die show op Dour eigenlijk best tof was en vreemd, omdat de hiphop van Sage Francis eigenlijk vrij goed aansluit op de soort hiphop dat ik zeker weet te waarderen.Laat ik beginnen met te stellen dat Human the Death Dance een geweldig hiphopalbum is. Het is dan ook verbazingwekkend om te lezen wat de achtergrond van deze Sage Francis (van 1977) is: Een blanke jongen uit Miami, die een prettige jeugd gehad heeft en uit een rijk gezin komt. Hij studeerde af in de communicatiewetenschappen en in de journalistiek. Niet echt eigenschappen die je als rapper schijnt te moeten hebben volgens de etiquette, maar gelukkig wijkt ie ook enigszins af van het prototype. Sage Francis vernieuwt namelijk. Experimenteert namelijk. Is nog maatschappijkritisch, zoals het hóórt in de hiphop en vooral deze drie eigenschappen zijn lastig te vinden in de hedendaagse hiphop.
In 1996 maakte hij zijn eerste demo en rapte hij in verschillende rapgroepen. Hij verzorgde het slot van een radioprogramma en kwam in 2002 met z’n eerste cd, Personal Journals. In oktober 2001 maakte hij een nummer over 9/11, welke op Punk-o-Rama vol. 8 staat. Dit zorgde ervoor dat Sage Francis wereldwijde bekendheid kreeg en dat hij de eerste hiphopartiest was die bij het punklabel Epitaph tekende.
Human the Death Dance dan. Na het intro ‘Growing Pains Intro’ (een zooitje samples, die hij maakte vanaf toen hij ongeveer 8 was) is het de beurt aan het eerste kritieke punt: ‘Underground the Dummies’. We krijgen een soort Sage Francis-historie te horen, waarin hij aangeeft hoe lastig het begin was, dat KRS One een voorbeeld was en dat hiphop verandert in een softe muziekstroming, volgens de algemene opinie: ”This is hiphop, stop calling it emo”. Wat Human the Death Dance kenmerkt, zijn de werkelijk waanzinnige overgangen tussen de nummers. Er is weinig ruimte voor stilte, Sage Francis gaat in een flinke ruk dóór. De nummers zitten tekstueel behoorlijk vol, zoals het hoort in de hiphop. De rust zit ‘m in ‘Got Up This Morning’, waarin we Jolie Holland horen zingen. En nee, dit is geen R&B-zangeresje, dit is een toegevoegde waarde. Het verandert namelijk nergens in dat verschrikkelijke genre, Sage Francis blijft hiphop, op z’n eigen manier.
Human the Death Dance is dus geen doorsnee hiphop-album, maar liefhebbers van het genre zullen deze cd, en eigenlijk het gehele ouevre van Sage Francis, absoluut waarderen. Een kritische luisteraar hoort dat de beats behoorlijk kaal zijn, maar het knappe eraan is dat, desondanks, deze cd continu spannend blijft en geen moment verveelt. Hoogtepunten als het eerder genoemde ‘Got Up This Morning’, maar ook ‘Clickety Clack’, ‘Waterline’ en vooral ‘Hoofprints in the Sand’, waarin Sage Francis de voer aanveegt met luie, ongeïnspireerde mensen. ”I’ve seen a monkey evolve into a man. I’ve seen a man devolve into a monkey.”. Hiphop dood? Bijna, maar gelukkig zijn er af en toe nog oplevingen.
The Films - Don't Dance RattlesnakeDat alle Britpop (of de daardoor sterk beinvloede) niet alleen nog maar uit...
The Generators - Welcome to the End De uit Los Angeles afkomstige Punk ’n Roll band The Generators viert dit...