Een vervolg dat voortborduurt op de sound die met Dissolve in 2017 werd neergezet. Dus veel gitaren en drums die in de galm wegijlen. En dat terwijl er al zo veel aanbod is in dit genre dat door bands als The XX naar een hoogtepunt werd gebracht. Het sterke openingsnummer ‘Demon’ ligt daar nog het dichtste bij. Maar dan gaat in ‘Be Mine’ de bombastische galmmachine aan. In ‘Peachy Keen’ dat als single is uitgebracht en seksisme aan de kaak stelt, klinkt ze door de intonatie behoorlijk veel als Lorde, maar dan zonder de helderheid. In ‘Foreign’ zit een effect over de drums dat aan Björk doet denken. Het feit dat je deze vergelijkingen trekt, geeft eigenlijk al aan waar de pijn zit; er is geen herkenbare eigen sound. Een nummer dat er wel echt uitspringt is ‘Bleach’, waarin drums en gitaar zijn vervangen door etherische synthesizerklanken. Maar dat blijkt dan weer een nummer te zijn dat ze al in 2016 schreef.
Als je de CD in handen krijgt ziet het er veelbelovend uit. Een Rorschach-achtig plaatje van een waterval in zwart-wit met roze. Maar bij beluistering wordt de belofte niet ingelost. Avalanche is niet slecht, maar het is nergens in staat om je totaal te overspoelen. Als je graag zwelgt in de misère van anderen, kan je met dit album op je playlist nog ruim een halfuur doorgaan. Een geruststellend vooruitzicht voor mensen die gewoon meer van hetzelfde willen.
Eluvium - PianoworksMatthew Cooper is een componist en producer van voornamelijk ambient muziek...
Siskiyou - Not Somewhere Great Lake Swimmers is een Canadese folkrockband. Drummer Colin Huebert...