2019-09-12
Vorig jaar november kwam zijn debuutalbum uit en nu al schenkt David Allred het leven aan zijn tweede album, The Cell. Voor diegenen die enigszins bekend zijn met zijn werk zal dit vreemd overkomen. Zo kort op elkaar? Dat kan alleen maar betekenen dat we hier te maken hebben met de muzikale kliekjes van het eerdere albumThe Transition? Zelf ziet hij dat anders: “The Cell is about warmly acknowledging the darkness in our individual lives as a strategic method of gaining a deeper understanding of how to move forward in a vastly dissonant world with optimism, harmony and light.”Zijn fascinerende mengelmoes van Americana en klassieke muziek, die breed uitgemeten wordt over de verschillende instrumenten, is een unieke luistergebeurtenis. Ook hier speelt hij bijna alle instrumenten zelf, waaronder piano, bas, trompet, viool en orgel. Op twee nummers wordt hij op synthesizer, xylofoon en percussie bijgestaan door Matthew Broderick, die hem eerder inspireerde om zijn muziek op te nemen.
Dat Allred een uitstekende muzikant is, daarover bestaat geen twijfel. Het is echter hoe hij zijn stem als instrument gebruikt dat bepaalt of je het gehele album kunt verteren. Hij zingt veel met de melodie mee, of liever gezegd óp de melodie. Bij opener en titeltrack ‘The Cell’ valt dat nog niet zo op. Het nummer begint direct met zijn zweverige, dromerige zang, wat alle kanten op gaat om in een onvervalst falsetto te eindigen. Helaas werkt dat niet overal even goed en op ‘Family’wordt het zelfs een hinderlijke gimmick, waar het ook nog eens te lang duurt. Het is daarom fijn dat er veel instrumentaal werk op het album staat.
Het piano gedreven ‘Lexington Hills’ steelt de show. Geen wonder dat dit nummer als laatste op het album staat. Het is deze - in beginsel minimalistische- afsluiter, die vooral als de blazers erbij komen, heel duidelijk maakt waar de kracht van Allred als componist in schuilt. Als hij dan ook nog eens strijkers toevoegt, is het palet compleet, zonder ergens over de top te gaan. Het is vooral de zoektocht naar de rust, waardoor hij prachtige composities laat ontstaan.
Het tweede album van Allred wordt door hemzelf gezien als een companion piece, wat je beluistert naast zijn debuut. Je kunt je voorstellen dat een groot aantal van de nummers die op The Cell staan, overgebleven zijn uit de sessies van The Transition. Houdt er dus rekening mee dat de nummers een tweede keus zijn en dat je al bekend bent met zijn trukendoos. Anders gezegd: dit is niets nieuws, maar minder van hetzelfde.
Apex Manor - Heartbreak City Heartbreak City is het comeback album voor Ross Flournoy en zijn band Apex...
Calexico/Iron & Wine - Years To Burn Een samenwerking tussen bands is meestal eenmalig, maar met een aanzienlijke...