2019-09-04
Heartbreak City is het comeback album voor Ross Flournoy en zijn band Apex Manor. Na het uitbrengen van het debuutalbuum The Year Of Magical Drinking, acht jaar geleden, bleek dat deze bij het grote publiek niet was aangeslagen. Het album flopte; de bijbehorende tour werd verkort en de band hield uiteindelijk effectief op te bestaan. Flournoy werd alcoholverslaafde en raakte in een depressie. Het duurde een aantal jaren voordat hij afgekickt was en weer zin had om pen en papier te hand te nemen en nummers te schrijven. Zijn onzekerheid werd weggenomen toen CNN een aantal van zijn instrumentale nummers ging gebruiken bij documentaires. Hierna gaven ook kleine filmstudio’s hem de kans om filmmuziek te schrijven en zo vatte hij het idee op om zijn band een tweede leven te geven.Flourney heeft het album opgenomen met bassist Rob Barbato (die ook het album produceerde) en drummer Dan Allaire. Hij kende deze heren nog uit zijn tijd bij The Broken West, waar hij van 2005 tot 2008 bij hoorde. De keuze voor deze kleine bezetting doet het album goed: de nummers klinken hierdoor vrij compact met een juiste dosis felheid. Het feit dat de twee ingehuurde muzikanten al veel met elkaar hebben samengewerkt (naast hun band Darker My Love, hebben zij samen veel sessies opgenomen voor verschillende artiesten), zorgt ervoor dat het album als geheel vlot overkomt.
De eerste drie nummers zijn ritmische rocknummers met voldoende gitaar (inclusief feedback) en zorgen ervoor dat de band galopperend de speakers uitkomt. Vooral ‘Where My Mind Goes’, wat een stevig nummer van The National had kunnen zijn, doet menig indie-rockhart sneller kloppen. Met ‘Diamond In The Dark’ wordt even een pas op de plaats gemaakt. Het is deze overgang dat het album bijzonder maakt. Deze donkere ballade met zijn ingetogen vocalen en achtergrondzangeressen doen je omhoog veren om er nog eens goed voor te gaan zitten en de teksten te beluisteren.
Het bas gedreven ‘Actual Size’, wat hierna komt, stelt hierin niet teleur: het heeft een van de beste teksten van het album (“I knew that our love was built on a phone line”), waardoor je even wordt meegenomen in het privéleven van Flourney. Dit krijgt een vervolg in ‘Sara Now’, waarin hij de stuk gelopen relatie evalueert (“I was living fast, I was living free, living just for me”) en te laat inziet wat hij had moeten doen (“Ever since I woke up I wanted to call you all over town”).
Flourney heeft het na acht jaar aangedurfd om zijn band Apex Manor nieuw leven in te blazen. Het album heeft voldoende punch om ervoor te zorgen dat het deze keer wel zal aanslaan. Het bevat de juiste dosis rocknummers en ballades om te blijven boeien. Laten we hopen dat het ook voor hem voldoende genoegdoening geeft om de toekomst wat positiever tegemoet te treden. Dat verdient hij zeker.
Titus Andronicus - An ObeliskIn de bijna vijftien jaar dat de punkrockformatie Titus Andronicus nu...
David Allred - The Cell Vorig jaar november kwam zijn debuutalbum uit en nu al schenkt David Allred...