Op deze opvolger behoudt Filleur enkele elementen van haar debuut en vermengt deze dit keer in een stuk toegankelijker geluid. Ditmaal was de productie in handen van Liam Howe (o.a. Ellie Goulding, Lana Del Rey en Kovacs), die het geluid van Filleur openbreekt en wat poppy maakt. De broeierige triphop-elementen zijn zeker gebleven, maar door voor een meer open geluid te kiezen, lijkt zij zich naar de luisteraar open te stellen. Het mysterieuze randje wat op haar debuut ook te horen was, is echter gebleven. Deze komt tot uiting in de soms stroperige melodieën en slepende beats, zoals in het nummer ‘Blood Brothers’. Op andere momenten zijn haar liedjes met een suikerlaagje gecoat, zoals op het vederlichte ‘Quand Même’. Filleur weet zich sierlijk te manoeuvreren tussen deze schemerige muziek en meer opgewekte liedjes.
Op Orgone zingt Sarasara ook in het Frans, met een hijgstem à la Charlotte Gainsbourg, en legt zo een sensueel laagje in haar muziek. Dit sensuele doet ook wel denken aan het album Eros van de Belgische groep SX. Er staat tevens een bijzondere samenwerking op dit album, namelijk met Peter Doherty. Hun stemmen vormen een mooi contrast op het nummer ‘Tinkertoy’.
Het is knap dat de Franse artieste met een meer toegankelijk geluid, op dit tweede album niet aan spanning heeft ingeboet. De liefhebbers van haar debuut zullen ook zeker van dit album kunnen genieten en krijgen daar zelfs een voller en diverser geluid voor terug.
Henrik Lindstrand - NattresanStil zitten is niet Henrik Lindstrand ’s beste eigenschap. Naast het maken...
Julia Shapiro - Perfect Version Perfect Version heet haar eerste solo album, maar het lijkt erop dat Julia...