2019-08-13
Rockformatie Mother Bass uit Nijmegen laat zich het liefste niet vastpinnen op één genre en wil voor iedereen bereikbaar zijn. Nog voordat ze überhaupt iets hadden uitgebracht, kreeg de band al veel lof. Dat dit alleen maar meer is geworden nadat ze het selftitled debuut in 2018 uitbrachten, is dan ook niet zo verwonderlijk. Ook door Festivalinfo werd het vooral geprezen hoe ze zich als een vis in het water voelen in het meer der variatie (pun intended). Dit heeft ze uiteindelijk nog maar hongeriger gemaakt naar muzikale progressie. Om die grote stap naar het tweede album in volle overtuiging te kunnen maken, hebben ze eerst nog een EP opgenomen met de naam The Bullet Wound Is Gone. Een verzameling van een zestal nummers waarmee ze nieuwe technieken en elementen willen uitproberen. Muzikaal laat het zich over het algemeen nog altijd bestempelen als een ode aan 90’s rock à la bands als Alice In Chains en Stone Tempel Pilots. Nog altijd promoten ze zichzelf als datgene wat ze de afgelopen tien jaar in muziek gemist hebben, waarbij ze werkelijk iedereen willen bereiken. Een dappere missie, zeker als je nagaat als de opener ‘Predator’ een volop rocksong is die er met een Foo Fighters-achtige riff inknalt. Dit schakelt op vernuftige wijze naar een basloopje dat het couplet op dreigende wijze ondersteunt, maar waarbij alle registers weer open getrokken worden voor het refrein. Net als het psychedelische ‘Vampires’ en de melodische ballade ‘Birdsong’ zijn dit drie oudere nummers die voor de fans reeds bekend zijn van de liveshows, maar voor opname op EP gekozen zijn om hun filmische invloeden. Complimenten ook voor het prachtige artwork dat ieder nummer heeft gekregen in de hoes.
De titeltrack haalt zijn voet van het gaspedaal, voegt er symfonie aan toe en lijkt geschreven als de soundtrack voor een Bond-film die nooit is uitgebracht. Ook de bassist heeft zijn lijntjes mogen bijdragen met ‘Frozen Eyes’, waarbij er een hele dikke knipoog gemaakt wordt naar de de eerder genoemde helden uit de jaren ’90. Bijzonder nummer is de afsluiter ‘Troubled Man’, dat op Faith No More-achtige wijze begint en op dezelfde wijze riffs en power neerzet. Het nummer wordt tussendoor echter onderbroken door een dansbaar discoritme dat er gevoelsmatig niks te zoeken heeft, en er verder ook niet in terug komt. Toch geeft het goed weer dat Mother Bass ook niet bang is om dat terrein op te zoeken. Kunnen we op het tweede album dus ook discoknallers verwachten?
Wederom weet Mother Bass lekker te variëren met hun (hard) rock sound voorzien van een bombastisch (metal) stemgeluid. Soms wat over-the-top, maar ook ingetogen kan klinken als dat moet. The Bullet Wound Is Gone is een solide en gevarieerde EP die goed dient als overgangsplaat tussen waar de band vandaan komt en waar we kunnen verwachten dat de band naar toe gaat.
Local Natives - Violet StreetZonder ooit echt op de voorgrond te zijn getreden, is Local Natives alweer...
The Dream Syndicate - These Times The Dream Syndicate is terug van niet zo heel lang weggeweest. De helden...