2007-06-05
Ozzy Osbourne is nog lang niet uitgeraasd en komt na een eigen realitysoap, festival, uitgebreide merchandising (inclusief speelgoedpoppetjes) en talloze cd's nu met zijn tiende soloalbum genaamd Black Rain. Verwacht geen meesterwerk als Blizzard of Ozz, maar wel een hele fijne rockplaat die absoluut niet in de schaduw staat van zijn voorgangers. Tevens is dit een van de betere albums die de 'Prince of Darkness' de afgelopen jaren uitbracht. Wellicht dat het komt omdat dit zijn eerste album met nieuw materiaal in zes jaar betreft. De opener 'Not Going Away' klinkt glad, gelikt en ietwat overgeproduceerd, maar dankzij de snerpende zang van Ozzy toch als een waardige opener. Tijdens 'I Don't Wanna Stop' laat gitarist Zak Wylde nog maar eens horen hoe het voelt om de gitaarsnaren voortdurend onder controle te hebben. Het gitaarwerk is van opvallend hoog niveau dat als een rode draad door de tien nummers durende plaat soleert. Verdere uitschieters op Black Rain zijn het titelnummer en het rustige ‘Lay Your World On Me', een Ozzballad van dezelfde kwaliteit als ‘Dreamer’ maar dan eentje zonder potentie omdat de song na een paar luisterbeurten nog niet blijft hangen.
Soms wil het album iets te hip en perfect overkomen, maar neemt niet weg dat dit zeker een acceptabel album is voor alle 'inwoners van Ozzland' en jeugdige alternatievelingen van deze tijd. Misschien dat het komt omdat Ozzy zijn sound wat heeft gemoderniseerd om ook nu weer een brede doelgroep te bereiken. Het maakt echter allemaal vrij weinig uit, de prins zingt nog als vanouds en zuigt je nog steeds het donker in.
Xavier Rudd - White MothMultitalent Xavier Rudd surft, zingt en speelt een hele hoop verschillende...
1990s - Cookies Door de Britse media worden ze getipt als de nieuwe Arctic Monkeys: 1990s –...