2007-06-30
In elk genre heb je wel enkele vooraanstaande bands. Bij een platenmaatschappij als Insideout Music zie je dat ze zich duidelijk op progressive rock/metal richten. Met Spock’s Beard, Neal Morse, Pendragon en Riverside hebben ze grote namen in het pakket. In dit rijtje kan ook de naam Symphony X gezet worden. Al ruim 10 jaar draaien ze mee in dit spectaculaire genre. Brachten ze in het begin bijna jaarlijks een album uit, hebben we nu ruim 5 jaar moeten wachten op het vervolg van The Odyssey. Wat er in die tijd gebeurd is? Eigenlijk hetgeen wat vaak bij langbestaande bands met goede muzikanten gebeurd. Er worden enkele solo projecten en side projects uitgevoerd en uiteindelijk keert men weer bij elkaar omdat dat toch ‘het best’ voelt. Zo ook bij Symphony X, waar vooral de charismatische zanger Russel Allen zich heeft uitgeleefd op albums van Ayreon en ook zelf een album uit heeft gebracht.
Nu eindelijk een nieuw album van deze bijna vergeten band. Met Paradise Lost keren deze heren weer terug in het rijtje grote namen in de progscene. Dit ruim 60 minuten durende album neemt je mee naar het verlaten progressive metal land en schreeuwt nog eenmaal het oude geluid bij elkaar. Het album begint dan ook bijna theatraal en er wordt groots uitgepakt, waarbij het lijkt alsof er een groot orkest is ingezet om je vanaf het begin van de cd te overdonderen. Maar al snel wordt dit grote geluid omgezet in harde gitaarriffs, en snelle drums. Slechts enkele rustpunten zijn ingebouwd op de cd, ‘Paradise Lost’ en ‘The Sacrifice’ laten je hart even tot rust komen. Maar verder is het een constante muur van technisch gepingel en gecombineerd met heavy metal. Wat Symphony X altijd al zeldzaam heeft gemaakt is de stem van Russel Allen. Grauw, hard en divers maakt zijn stem eigenlijk het best voor theater en musicals. Maar ook bij zijn eigen muziek geeft hij elk nummer extra kracht.
Met Paradise Lost komt Symphony X weer terug op de verloren progmetal gronden, waar ze al jaren heer en meester zijn. Waar tegenwoordig toch meer de rock dan de metal in deze scene geaccepteerd wordt blijft Symphony X zijn roots volgen. Dit levert een goed album op maar toch niet zo vernieuwend en interessant als gehoopt. Een leuke comeback die slechts enkele malen kan plezieren en daarna weer snel naast de oude cd’s gezet kan worden.
The Palookas - Better Live than NeverDrie jaar geleden kreeg ik The Warming Up te beluisteren. Acht vrolijke...
Xavier Rudd - White Moth Multitalent Xavier Rudd surft, zingt en speelt een hele hoop verschillende...