2020-01-19
De titel die een artiest aan een album geeft kan veel zeggen over wat voor geluid men kan verwachten. In het geval van het vijfde album van de Amerikaanse zangeres Erin Birgy, in de muziekwereld ook wel beter bekend als Mega Bog is er door haar gekozen voor een mythische titel: Dolphine. Toen de mensheid vanuit de zee naar ‘landwezens’ evolueerde, besloten sommigen om daar niet in mee te gaan. Zij besloten om in het water te blijven om als dolfijnen door het leven te gaan. De extra ‘e’ werd door Birgy toegevoegd om de spelling net iets specialer te maken en om af te wijken van de standaard spelling. Na deze uitleg is het echter nog gissen naar wat er verwacht kan worden op deze plaat. Het water van de mythe is iets dat terugkomt op Dolphine in de vorm van de genres waar Birgy vloeiend mee omgaat. De Amerikaanse laat zich op haar vijfde album hoorbaar niet aan één genre binden. Daar waar dit soms het label identiteitscrisis kan oproepen, zegt het hier vooral iets over het talent van Mega Bog: zich kunnen uiten ongeacht wisselende invloeden van verschillende genres. En dit altijd in alle bescheidenheid, vooral vocaal houdt Birgy het eerder klein dan dat er flink wordt uitgepakt. Het komt dan ook op verscheidene nummers voor dat de stem van de Amerikaanse gelabeld kan worden als kwetsbaar en breekbaar, hoewel de woordkeuze ‘klein en intiem’ wellicht meer op de plek zou zijn.
Dolphine begint enigszins jazzy met een Franse touch met ‘For The Old World’, terwijl er een aantal nummers later muzikaal richting het psychedelische wordt bewogen op de titelsong van dit album, door de toevoeging van een repetitief synthesizer geluid. Wat echter een constante factor is, is de stem van Erin Birgy die voornamelijk haaks op de muziek staat. Wanneer de muziek ritmisch is, lijkt Birgy haar teksten enigszins a-ritmisch, maar toch poëtisch en persoonlijk over het instrumentale gedeelte van het nummer heen te leggen. Dit kan de vraag oproepen of beide elementen samen als geheel tot stand zijn gekomen, of dat zij achteraf zijn samengevoegd.
Ondanks de verschillende muzikale invloeden op Dolphine lijkt ook de dromerige sfeer op dit album een doorlopende factor te vormen. Soms prominent aanwezig zoals op ‘Shadows Break’, maar soms ook slechts subtiel te horen zoals op ‘Fwee Again’. Er is echter geen enkel nummer dat niets mee heeft gekregen van Birgy’s ‘hoofd in de wolken’ gevoel. Dolphine mag dan wel dromerig klinken, aan hen die het album tijd en aandacht geven zal duidelijk worden dat dit album veel meer is dan dat.
Outer Spaces - Grazing GlobeDe albumtitel Gazing Globe is de Engelse benaming voor een bolvormige...
Mike Adams At His Honest Wieght - There Is No Feeling Better De Amerikaanse liedjessmid Mike Adams houdt wel van geintje op zijn tijd. Dit...