2019-10-23
”There is not a single thing in my life that has affected me more than the first time I heard Dylan”. Hoe oprecht deze zin ook bedoeld is, je creëert torenhoge verwachtingen. Zoals gebruikelijk doen de labels en promomensen er graag nog een schepje bovenop door te refereren aan David Bowie, The Beach Boys, Father John Misty en Rolling Stones. Meestal leveren dit soort referenties teleurstelling op, maar voor Showboat Honey, al het derde album in drie jaar tijd, gaat dit niet op. Het mooie is dat Kyle Craft juist weet te verrassen ondanks de referenties. Eigenlijk moet je hier stoppen met lezen, het album op spotify aan klikken, of het album zonder na te denken aan moeten schaffen. Dan kan je de singer-songwriter uit Portland gewoon zijn werk laten doen, zonder al helemaal op de hoogte te zijn van wat je te wachten staat.
Wat Craft op Showboat Honey heel goed doet is zorgen dat de namen die hem hebben beïnvloed niet zo extreem op de voorgrond treden. Ja, natuurlijk hoor je de jaren zeventig glamrock, waar Bowie zich een tijd in heeft begeven en regelmatig hoor je een gitaarlick of een songstructuur die doet denken aan werk van Rolling Stones, maar wat je ook hoort, is dat Craft op dit album muziek maakt waarin de opgewektheid van liefde en geluk hand in hand gaan met ellende en teleurstelling. Dat zorgt er voor dat Showboat Honey geen album is dat zwaar op de maag ligt, al is het met een ijzersterke tranentrekker ‘Deathwish Blue’ zeker geen lichte kost.
Opvallend genoeg doet ‘Deathwish Blue’ in songstructuur bijzonder Beatlesque aan. En dan wel The Beatles ten tijde van Magical Mystery Tour, Sgt. Pepper`s Lonely Hearts Club Band en The White Album. Niet bepaald de minste periode van de Fab Four. Wanneer je tot die conclusie komt, valt ook bij de volgende luisterbeurt op dat dit vaker terug komt op het album. Dat heeft veel te maken met het licht psychedelische geluid van het album. Dat hoor je bijvoorbeeld goed terug in ‘Buzzkill Caterwaul’ dat voortkomt uit de interlude ‘Blood In The Water’. ‘Buzzkill Caterwaul’ is als een nagekomen broertje van ‘I Am The Walrus’.
Dat betekent ook dat Craft naast zijn kwaliteiten als songwriter, ook muzikaal met zijn band een spannend geluid weet te creëren, want naast de vette gitaarlicks, mag ook het drumwerk er zijn, en je kunt eigenlijk ook niet om het baswerk heen, dat bijvoorbeeld op opener ‘Broken Mirror Pose’ lekker funky aftrapt. Zo speelt ook de piano zo goed als overal een belangrijke rol.
Craft laat op Showboat Honey horen het niet te schuwen om te laten horen door wie hij muzikaal beïnvloed is, maar hij weet ook al deze invloeden te mixen tot een eigen karakter. Hiermee geeft Craft met Showboat Honey een frisse draai aan de muzikale ontwikkeling die de pop en rock van eind jaren zestig tot half jaren zeventig doormaakte en het levert ook nog eens een elftal sterke liedjes op.
Laurence Pike - Holy Spring Laurence Pike is een Australische drummer en elektronisch muzikant. Hij...
Ava - Waves Het klinkt te bizar om waar te zijn, maar AVA ’s eerste album Waves is...