2007-06-16
Drie jaar geleden kreeg ik The Warming Up te beluisteren. Acht vrolijke skanummers, gespeeld door The Palookas en daarbij de belofte dat ze bij elk optreden de zaal op de kop weten te zetten. De afgelopen jaren hebben ze behoorlijk wat kansen gehad om zalen op de kop te zetten, samen met nationale maar ook een hoop internationale ska-artiesten. Voor mij en alle anderen, die ze nog steeds niet in levende lijve op het podium te keer hebben zien gaan, hebben ze het live-gevoel op CD proberen vast te leggen. Een optreden van januari dit jaar in de Mezz in Breda resulteerde in een album, getiteld Better Live Than Never. Een waarschuwing aan de luisteraar: zet deze CD niet te zacht aan, dan klinkt de muziek nogal slapjes. Draai flink aan de volume knop, tot je bijna het gevoel hebt dat er inderdaad een skaband live in je kamer staat te spelen.
Waar eerdere CDtjes nooit meer bevatten dan acht nummers, beslaat Better Live Than Never er veertien, grotendeels afkomstig van die eerder uitgebrachte schijfjes. Waar de zeven zelfbetitelde ‘jonge goden’ in uitblinken is stevige up-tempo ska. Dat blijkt ook hier weer te gelden. Hoewel opener ‘Don’t you’ een leuk nummer is, komen ze pas goed los bij het daarop volgende ‘All night long’, waar de wat rauwere zang van Charles Dons gedragen wordt door stevige gitaren en melodieuze blazersklanken. Het publiek heeft er nu ook hoorbaar zin in. Na een flinke portie van het snellere skankwerk, wordt een rustpauze ingelast met ‘Smile’. Even alleen acoustische gitaar, blazers en zang. Met ‘Sailing’ als brug ertussen, een rustig nummer met een prominente rol voor de baspartij, gaan The Palookas er met het instrumentale ‘Heading for Palookaville’ weer vol tegenaan. Het hierop volgende ‘A strange sound’ is ook zeker het vermelden waard, gezien het hoge meezinggehalte; ‘A sound that goes like bem-bem-bem-bem’.
Deze CD geeft een goed overzicht van hetgeen The Palookas de afgelopen jaren aangewerkt hebben. Een feest van herkenning voor de kenners en fans, maar ook een goede kennismaking met hen die de band nog nooit gehoord hebben. Een kleine aanmerking op de zang, die het het beste doet wanneer het stemgebruik wat rauwer is en minder goed bij de wat hogere meer melodieuze zangpartijen. Een instrumentaal nummer als ‘Heading for Palookaville’ doet het ook prima, wat wel aangeeft dat de zang niet overal noodzakelijk is. De teksten zijn niet al te moeilijk, belangrijkste is dat er plezier beleefd wordt aan het muziek maken en luisteren. Tegen het echte live-gevoel van een optreden kan deze CD vast niet op, maar dat zowel het publiek als de muzikanten een goede avond hebben gehad in Breda staat als een paal boven water.
Marcel Kruup - 6x4Er zijn natuurlijk altijd artiesten die niet genoeg hebben aan één band....
Symphony X - Paradise Lost In elk genre heb je wel enkele vooraanstaande bands. Bij een...