2019-11-09
Of Natural, Everyday Degradation nu slaat op de wereld waarin we leven, de devaluatie van de mensheid of de dagelijkse afwijzing waar mensen of specifiek de leden van de Amerikaanse indierockers van Remo Drive mee worden geconfronteerd, hoopvol klinkt het niet. En dan te bedenken dat de broers Erik (vocals, gitaar) en Stephen Paulson (bas) met Sam Becht (drums) na een succesvolle tour rondom debuutalbum Greatest Hits genoeg reden hebben tot lachen. Die tour bracht echter ook veel tijd om te relativeren en na te denken over de toekomst. Waar het debuutalbum nog een rammelende jonge honden punkplaat is waar de speelsheid vanaf druipt, heeft het nadenken over de toekomst van de band zijn stempel flink gedrukt op deze opvolger. Het album klinkt serieuzer en volwassener. Dit gaat grotendeels ten koste van de speelsheid. Daar komt meer muzikale inhoud voor terug. Daarnaast klinkt zanger Erik Paulson een stuk gekwelder. Dat maakt dat Remo Drive regelmatig op de grens van “lekker dramatisch”, (het energieke ‘Mirror’), en “iets te veel van het goede”, (de gladde tranentrekker ‘Seperate Beds’), balanceert. Dat is voor de een reden om lekker mee te kwelen en eigen kwellingen weg te zingen, terwijl de ander snel naar een doos valium grijpt.
Dat lijkt ook het doel van de band, als we in het meegeleverde tekstboekje lezen; ”This record was written as an exploration of the drama in mundanity, the little things that make you say ‘this is not my beautiful house. The moments that are little too warped to be Kodak, and feel more surrealistic than photographic”. Remo Drive slaagt wat dat betreft op deze fraai vormgegeven, elf tracks tellende plaat in zijn opzet. Tel daarbij op dat het album ook nog eens een handvol echt sterke tracks bevat die er boven uit steken. Neem bijvoorbeeld de dramatische meezinger ‘Shakin’, inclusief lekker jankende gitaarsolo en speels roffelende drums. Het is een tot in de puntjes verzorgde indiepoprocker. Maar er is ook het eerdergenoemde ‘Mirror’ en de sterke uptempo rocker ´The Grind´, die wordt gedreven door stuwende drums pakkende refreintjes. Hierbij komt die gekwelde stem van Erik uitstekend tot z’n recht.
Remo Drive onderzoekt op Natural, Everyday Degradation de eigen mogelijkheden en dat levert een plaat op die niet lichtzinnig is, minder speels is dan zijn voorganger, en ook de wereld niet op haar grondvesten doet schudden. Het is wel een plaat waarbij je hoort dat het trio sterke indierocksongs met een pophook kan creëren. Daarbij verdienen producer Joe Reinhart (Modern Baseball, Hop Along) en mixer Peter Katis (The National, Interpol) een pluim, omdat ze de accenten weten te leggen op de kracht van de band. Dat hoor je zelfs aan die eerdergenoemde tranentrekker ‘Seperate Beds’, waarbij de details van de koortjes en het gebruik van goed geplaatste synthesizerklanken, de track tot een absolute guily pleasure maken. Dat alleen al maakt Remo Drive een veelbelovende band om in de gaten te houden. Misschien even gaan kijken op 8 december in Dynamo, Eindhoven?
Swinder - NoskLange tijd moest zanger Bas Schröder niets hebben van het Groningse dialect,...
Oliver Oat - Juniper Resin Onder de naam Oliver Oat heeft Rotterdammer Joost de Jong maar liefst acht...