2019-11-10
De Schotse indierockband Honeyblood werd in 2012 opgericht door Stina Tweeddale (gitaar, zang) en Shona McVicar (drums). Al meteen in datzelfde jaar werd de band opgemerkt door Alex Knight van FatCat Records, die de band uiteindelijk tekende voor zijn label. In juli 2014 verscheen het titelloze debuutalbum en in september van datzelfde jaar verliet McVicar de band om aan soloprojecten te gaan werken. Ze werd vervangen door Cat Myers. In 2016 verscheen het album Babes Never Die. De titeltrack van deze plaat kreeg flink wat airplay op BBC6, net als de andere single ‘Sea Hearts’, waardoor de band bij een wat groter publiek bekend werd. In 2017 stond Honeyblood ook op Best Kept Secret, waar met name Myers, met haar gekke bekken richting de fotografen, de blikvanger was.Inmiddels zijn we weer twee jaar verder en eerder dit jaar verscheen het derde album, genaamd In Plain Sight. Op de dag van de release werd ook bekend dat Myers de band verlaten had en dat Honeyblood voortaan het soloproject van Stina Tweeddale is. Geen idee of het door het vertrek van Myers komt, maar In Plain Sight is een stuk toegankelijker dan zijn voorganger. De liedjes liggen stukken makkelijker in het gehoor en zijn haast poppy te noemen. Dit heeft deels te maken met de liedjes zelf, die gewoon net wat beter zijn, maar ook met de productie van John Congleton, die eerder werkte met Angel Olsen en St. Vincent. Honeyblood zou met deze toegankelijkere sound een breder publiek moeten kunnen aanspreken dan voorheen.
In Plain Sight opent sterk met het uiterst catchy ‘She’s A Nightmare’ en het nog aanstekelijkere ‘The Third Degree’,. Deze song grijpt terug op jaren ’60 girlgroups, op de manier waarop The Pipettes dat een decennium geleden ook deden. ‘Kiss From The Devil’ is wat meer rock en doet sterk denken aan het vroege werk van Metric. Dit geldt ook voor ‘Gibberish’, al is deze song tegen het einde wel echt stevig.
Pas op de vijfde track neemt Honeyblood wat gas terug, maar dit is slechts van korte duur, want in ‘The Tarantella’, dat een beetje een Spaghetti Western sfeertje heeft, zijn alleen de coupletten rustig. De refreinen zijn juist behoorlijk stevig.
Hierna volgt opnieuw een aantal rockende songs, waarop ondergetekende opnieuw aan de vroege Metric moest denken (‘Take The Wheel’, ‘Touch’), maar In Plain Sight eindigt met een tweetal rustige songs. ‘Twisting The Aces’ is nog midtempo, met een prominente beat, maar afsluiter ‘Harmless’ is echt heel rustig met alleen een orgeltje en de stem van Tweeddale.
Op zich zijn ‘Twisting The Aces’ en ‘Harmless’ geen slechte nummers, maar ze waren waarschijnlijk beter tot hun recht gekomen tussen de hardere songs, in plaats van met zijn tweeën achteraan het album. Nu eindigt een lekkere catchy rockplaat met twee ballads. Als In Plain Sight was geëindigd met bijvoorbeeld ‘Glimmer’, had je meteen zin gekregen om het album nog een keer te draaien, maar dat is nu niet zo. Afgezien van de wat minder gelukkige trackvolgorde is In Plain Sight echter een prima plaat. Zeker niet wereldschokkend, maar gewoon een prima rockplaat met veel catchy songs.
De Elias EP`s - NachtkaarsFrank van Kasteren brengt in 2019 onder de naam De Elias EP’s een...
Ida Mae - Chasing Lights Ooit maakten ze deel uit van een viertal, nu maken Chris Turpin en Stephanie...