2019-12-26
Muzikanten zingen regelmatig over ‘shitty jobs’ en andere malheur die een reguliere baan met zich meebrengt. Het komt minder vaak voor dat een artiest een album vernoemt naar de maand waarin ze ontslag nam. Shannon Lay doet het bij haar nieuwe plaat August, die twee jaar na haar definitieve afscheid van de broodjeszaak of fabriek (dat laat ze in het midden) verschijnt. Het is dan ook hoorbaar een bevrijding voor de Amerikaanse geweest dat ze niet meer hoeft bij te verdienen om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen. August klinkt compacter, gedrevener en liefdevoller dan de twee eerdere soloalbums van Lays hand. Knap gitaarspel ook, dat qua cadans en melodielijn meer dan eens aan Nick Drake doet denken. Niet dat we hier te maken hebben met de zoveelste singer-songwriter in de lijn van de man die er binnen dit genre altijd met zijn halflange haren wordt bijgesleept, overigens. August is de rustige plaat die je zou verwachten van een dame die normaal gesproken co-zangeres en gitariste is in garagepunkband Feels. Maar dan met een bijzonder heldere sound en dito zangstem.
In plaatopener ‘Death Up Close’ valt meteen de gelukkige eclectische hand van co-producer Ty Segall te herkennen. Zijn maatje Mikal Cronin voorziet het op zich al fraaie nummer op voortreffelijke wijze van saxofoonnoten, wat toch een verrassende instrumentkeuze voor een ingetogen gitaarlied als dit genoemd mag worden. Minder verbazingwekkend, maar evenzeer schoon zijn de vioolaccenten door Lays bandgenoot uit Feels; Laena Geronimo, die overigens op de hele plaat te horen zijn. Nick Murray (onder andere White Fence en Thee Oh Sees) drumt op enkele nummers mee.
Op een album waarvan de titel verband houdt met een grote gebeurtenis in het leven van de artiest, is het niet zo vreemd dat er het nodige wordt bespiegeld in de teksten. Lay zingt over leven en dood, de liefde, maar bewust of onbewust ook over de twijfels die horen bij de keuze die zij heeft gemaakt. Grappig genoeg roept ze ook hierbij Nick Drake regelmatig in de herinnering, vooral bij de metaforen uit de natuur die ze gebuikt (neem alleen maar een liedtitel als ‘Sea Came To Shore’). In het nummer ‘November’ zingt ze Nicks moeder Molly zelfs toe over haar betreurde zoon en wel met de prachtige woorden: ”I wonder if a voice so quiet / Could ever really die”.
Toch gaat de meest eervolle vermelding op deze plaat uit naar een cover die vooral in de versie van Karen Dalton begin jaren zeventig bekend is: ‘Something On Your Mind’. Niet alleen omdat Lay zich dit lied zo eigen heeft gemaakt dat het niet eens door iemand anders (Dino Valente luidt de naam) heel lang geleden geschreven lijkt te zijn. Het nummer bevat ook nog eens exact de juiste woorden voor tijden waarin hoop en twijfel om voorrang vechten bij de Californische: ”Well, you know / You can't make it without ever even trying / And something's on your mind”. Wat ons betreft mag Lay de rest van haar bestaan volledig van de muziek leven.
Sandro Perri - Soft LandingOk wacht even, wat is nu eigenlijk de definitie van een EP? De afkorting...
Orange Grove - Ganja Rock Muzikanten Jacob Streefkerk en Michael Maidwell vormen al sinds jaar en dag...