2019-11-06
Ok wacht even, wat is nu eigenlijk de definitie van een EP? De afkorting staat voor Extended Play en werd, als we het technische verhaal even weg laten, gebruikt om in plaats van twee tracks op een vinyl single te zetten, het dubbele aantal kwijt te kunnen. Tegenwoordig is de definitie van een EP een collectie tracks die te kort is voor een volledig album te noemen en te lang om het een single te noemen. Doorgaans heeft een EP een speelduur van tussen de vijftien minuten en een half uur. Onlangs bracht de Canadese muzikant en producer Sandro Perri Soft landing uit en
voordat we in gaan op de muziek, duiken we eerst even in de verwarring die lijkt te ontstaan bij het bekijken van de tracklist en bij de speelduur van de EP. Ok, er staan maar zes tracks op, maar met een speelduur van 41 minuten denk je toch eerder aan een volwaardig album. Zeker als je bedenkt dat een album tegenwoordig meestal niet langer duurt dan drie kwartier. Wat de wenkbrauwen helemaal doet fronsen is dat opener ‘Time (You Got Me)’ ruim zestien minuten duurt. Dat is al een EP op zich. Misschien moeten we dit dan maar als de experimentele kant van Perri beschouwen.
Sandro Perri wordt zelf gelinkt aan de genres postrock, pop, folk, ambient, techno, electro en is dus van het experimentele. Dan is het verrassend om op Soft Landing te horen dat bijna al deze stijlen, (techno ontbreekt) zodanig in een blender te zijn gegooid, dat Perri een fijne eigen sound weet voort te brengen. Er lijkt bij het beluisteren van de zes tracks nog een onverwachte inspiratiebron te zijn, namelijk het ingetogen werk van Santana, zoals bijvoorbeeld ´Samba Pa Ti´. Dat hoor je goed terug op de afsluiter en titeltrack, maar ook op het eveneens dromerige, vredige ‘Floriana’.
Ook de kabbelende opener ‘Time (You Got Me)’ is dromerig van aard, maar allerminst saai. Een rijk muzikaal landschap trekt aan je voorbij als tijdens een treinreis. Een dikke laag, opgebouwd uit instrumenten als clavier, fluit, bas, gitaar, orgel, percussie, piano en synths, speelt met het bezongen thema “tijd”. Soms lijkt er weinig te gebeuren, maar dan pakt bijvoorbeeld een subtiel geplaatste fluit, je aandacht weer terug. Perri weet hiermee een speelse spanning te produceren, zonder te forceren.
Ook het laidback ‘God Blessed The Fool’ staat bol van de spanning, maar dan van het soort die je vaak terug hoorde bij Prince. Daar tegenover klinkt in ‘Back On Love’ juist onschuld en kwetsbaarheid door. ‘Wrong About The Rain’ is iets meer uptempo en doet zelfs funky aan. Hiermee komen we tot de conclusie dat Sandro Perri op deze EP, die meer weg heeft van een volledig album, zelfs binnen de beperkingen van de dromerige hoek waarin Soft Landing zich bevind, voor afwisseling weet te zorgen. Hierdoor is Soft Landing verre van een voortkabbelende plaat. Het is een goed recept voor wanneer je je even wilt onttrekken aan de drukte van alledag.
Joan Shelley - Like The River Loves The SeaZelden lukt het een artiest om een hoes te ontwerpen die het album goed...
Shannon Lay - August Muzikanten zingen regelmatig over ‘shitty jobs’ en andere malheur die een...